Til ettertanke for meg sjølv og andre.

Naboen borti gata

svelt i hel akkurat nå,

og dei nede i svingen

er flomramma.

Det er tørke på

den andre sida av fjellet,

og i naboblokka byggjer dei

seg atomvåpenlager.

To kvartaler unna

døyr det barn

av mangel på vaksine,

og nede på feltet

er det ein flokk

foreldrelause barn

som opererer i bande

fordi foreldra døydde av aids.

Nede i sentrum bur det ei dame

som brukar fortauet

som toalett.

Ho vart fødd

og har levd

sine seksti år like utanfor

Kiwibutikken,

tidlegare Eide Matsenter.

Eg står her og kokar middag

og lurer på om eg skal

forhalda meg til det heile.

Å lukka augene

er alltid

eit godt alternativ.

Det er det

handlingsmønsteret

eg er sosialisert til

og som regel

fungerer det ganske bra

tenkjer eg

og heller ut mjølka

som er utgått på dato.

Eg kastar kleda mine i ein sekk

fordi det ikkje har plass til fleire i skapet,

og lurer på om eg skal

legga meg uti

at alle dei

som tilhøyrer Romfolket

skal bli henta av drosjar i dag

for å bli sette ombord på ein båt

me for alt i verda ikkje

vil vita kor skal hen.

Dei er litt i tvil om

korvidt onkelen min

skal få giftsprøyte

eller bli sett i

den elektriske stolen,

og det er vel dårleg karma

som gjer

at svigerfamilien min

aldri har budd i hus

eller har fått

legebehandling når dei er sjuke.

Det seiest at ei langhåra dame

nede på byggefeltet

skal steinast klokka tre i dag.

Då må ho nok

ha gjort noko skammeleg,

tenkjer eg,

og tømmer meir chili

og kvitlauk i gryta mi.

Eg finn fram mobilen

og lurer på om

telefonnummeret til Gud

ligg inne .

Eg har nokre småting

eg skulle ha drøfta med han,

men det kan vel kanskje

venta til ein annan dag.

Eg registrerer

at det ringer hardt

og brutalt på dørklokka mi.

Eg vurderer alvorleg

om eg skal opna

eller ikkje.

Kven er det som ikkje har

forståing for

privatlivets fred?

Det kan absolutt tenkjast

at det passar

betre med besøk

ein annan dag,

tenkjer eg,

og justerer opp

nivået på mp3- spelaren.

Heidi