Gjennom rampelys og nattemørke.

Me kom oss i veg med salatar og marsipankake, heile familien pynta og klare, og endå nådde me fram til kyrkja før klokkene ringde. Ein og ein konfirmant gjekk fram og tende lys før dei knelte og vart velsigna. Tårene rann fordi eg vart så rørt av å sjå dei som kom fram i kvite kappar med usikre smil, prega av høgtid, men ikkje heilt konforme med ein så formell setting. Søkande, usikre jorten- femten-åringar kom på rekkje og rad. Ein del av dei keitete usikre fordi kroppane deira har blitt vaksne før dei rakk å tenkja seg om.

Elisa, konfirmanten vår, haldt tale med ord til kvar og ein av dei som hadde møtt fram, og eg gråt endå meir. Slekt skal følge slekters gang, og snart skal livet verta annleis. Dei eldste tenåringane i storfamilien er allereie på veg ut, og me skal vera der for dei, men dei små buttete kroppane frå bileta finst ikkje lenger. Barndomen er snart ein fiksert del av livet deira som ingen kan forandra på. Og kring dei står me vaksne og held saman. Rett nok på ein til tider heller hjelpelaus måte, “men alligavel”, som me ville sagt det på den lokale dialekten.

Då me var vel heime, la Ingrid og eg ut på tur att for å gratulera Magnus med konfirmasjonsdagen hans. Torhild og Per Magne hadde etterselskap heime i stova med masse kaker og kaffi. For andre gong i dag fekk me synga oss gjennom eit hefte med selskapssongar.

Vegen dit var snodig. Det tordna og det lynte så det brakte kring bilen. Himmelen var skiftesvis lys og kolsvart. Me kjørde gjennom rampelys og nattemørke. Me såg regnbogen enda midt på eit jorde, men tok oss ikkje tid til å leita etter gull. Då me kom fram slo det til med ei byge som bestod av store hagl og våte snøfiller. Slik kan det faktisk vera åttande mai, men kveldane er lyse og lange og trea er blitt grøne.

Mykje liv på ein gong, og tre dagar med fest og selskap som hovudaktivitet. I morgon tek kvardagslivet til. Eg har sove alt for lite.

Heidi