sporisand

Eg er godt i gang med året 2023, og håpar å få rydda meir plass til skriving. Eit prosjekt eg kom godt i gang med i sommar, er å laga ei bok med ein tekst for kvar dag i året. Dei fleste tekstane har vore publiserte tidlegare, men ein del er og heilt nye. Då eg forstod at eg ikkje kom til å rekka å koma i mål tids nok til å kunna gi det ut før jul, vart det liggjande. Nå har eg teke tak i prosessen igjen.

Kor vidt nokon vil kjøpa ei slik bok er eg ikkje heilt sikker på, men det er eit fint arbeid å halda på med. Sidan eg er for resirkulering i dei fleste samanhengane, byr eg i dag på eit resirkulert vinterbilete frå eit par år tilbake, og ein resirkulert tekst som er minst tolv år gammal. Eg likte diktet då eg fann det i den gamle diktsamlinga «Fotnoter i sanden».

Januarhavet syng

Januarhavet syng
i flaskegrøn kjole
med skumkvite kantar.

Partituret
skrive på stranda
i notelinjer frå vognhjul,

noter frå tunge hesteføter,
frå store og små menneske,
frå hundepotar og fjørlette fugleklør,

ein og annan
punktert plastdunk
midt i det heile.

Stor-tare mellom linjene,
og ein patetisk stormåke
på overstemmen.

Salen røyklagd av tåkeflak,
grunnpulsen frå hjarteslaga,
stega mine,
rytmen,

tvilen i den store songen,
til alt fell på plass.

Heidi

Gavane er opna, og restane frå julematen er rydda bort. Gjestene har gått. Huset er nesten brakt i orden att, men framleis står det nokre gryter og steikebrett i vasken og på kjøkkenbenken. Rundt omkring i stova ligg det små haugar av opna julepresangar klare til bruk.

Kvelden har vore fin, alle haldt seg friske, ungane var glade, og det har vore fint å vera i lag.

Perfect imperfection er ord frå ein kjend kjærleikssong. Slik er jula hos oss. Me kjem aldri heilt i mål, alt går aldri 100% etter planen, og ein del ting nådde me aldri. Det blir bra likevel. Med muntert og litt vemodig alvor satt eg i kyrkja med nesten alle mine rundt meg og såg det eldste barnebarnet synga i barnekor i ei vakkert julepynta kyrkje. Saman med alle dei andre der song eg slik eg syng kvart år:

Tider skal komme, tider skal henrulle,

slekt skal følge slekters gang.

Aldri forstummer tonen fra himlen

i sjelens glade pilgrimssang.

💜

Og med dette erklærer eg adventkalenderen for ferdig opna og fullendt dette året og.

Gledeleg jul alle saman!

Heidi

Dagen som på lokalt tungemål heiter Litla julaftå har vore stappfull av hendingar og små og store gjeremål.

Etter frokost med dei to yngste la me ut på ein liten turne for å levera julehelsingar. Veret var heilt nydeleg, sånn blått lys som me har på dei aller mørkaste dagane i året når me er så heldige å ha klarvêr.

På turen var eit av delmåla Hafrakhagen der Torhild og Per Magne har slått seg til. Ho var så fin med blinkande lyspæresmykke at ho måtte få pryda bloggen i dag.

Me har pynta juletre med barnebarna og ete grøt med mandel med alle etterkomarane. Eg og Sunniva var ute i kveld og handla inn endå meir til storfamiledagen på annan dag. Så nå er me rimeleg trygge på at folk skal bli mette.

I kveld har eg hanka inn siste del av baksten, steikt krumkaker og pynta peparkakefigurane med melis, smarties og kakepynt. Det er så velsigna fredeleg å jobba ein time og to etter at alle andre har lagt seg.

Eg har lagt merke til at både mange av julebreva og mange eg har snakka med har brukt det same ordet : «takknemlighed», eller takksemd som det heiter på godt nynorsk. Kanskje det i skuggen av alt som er vanskeleg akkurat nå, har gått opp for oss på ein ny måte kor godt me har det òg kor mykje me har å vera glade for og takka for? I så fall ville det vera fint.

Heidi

«Eg forstår ikkje korleis du får tid til alt!» Dette er noko folk ofte seier til meg. I dag byr eg på ein av mine utfordringar og kjem med det ærlege svaret : «Sjølvsagt får eg ikkje tid til alt, eg bare prioriterer litt annleis enn mange andre…»

Grunnen til at eg gjer det kan diskuterast opp og ned, det ærlegaste svaret eg kan gi er at eg prioriterer slik det opplevest naturleg for meg, og stort sett stortrivst eg i mitt eige liv.

Ein av dei tinga som eg dei siste vekene ikkje har hatt tid til, visest på dagens bilete. Ein del ting har blitt lagt på eit overfylt skrivebord eller i posar og nett på golvet inne på arbeidsromet. Dagens prosjekt, som har teke omtrent ein halv dag, var å få rydda der inne…

Det påståst på ramme alvor at ein professor her i landet fann ein gjengløymt sykkel under papirbunkene då han rydda ut av kontoret sitt. Det er ein historie eg har sitert før, og som eg finn mykje god trøyst i…

For har eg funne ein sykkel det inne? Nei då, langt i frå. Derimot fann eg ei biblioteksbok eg har leita etter lenge, og som eg har fått purring på. Nå har eg fått levert ho i grevens tid og slapp straffegebyr. Diverse anna er og flytta på plass og nå er det nesten slik at eg stolt kunne teke med meg ein tilfeldig gjest inn dit og sagt med lett henslengt stemme: «… og her har me arbeidsromet vårt…»

Med radio på blir ryddinga nesten koseleg, og andre og endå kjekkare ting har eg og fått tid til. I dag kom Sunniva heim med tog frå Oslo, og eg gleder meg til å få tid i lag med henne.

I morgon skal det endeleg koma opp juletre her og. Der er me og litt i utakt med resten av samfunnet. Barnebarna blir henta av oss i barnehagen for å bidra med pyntinga. Eg ser humoren i at eg er sikker på at eg snart høyrer nokon seia «Nå er eg så lei av julepynten, det skal bli herleg å få ut treet…»

Det bekymrar meg litt at eg har blitt litt forkjøla i dag. Det er korona og diverse sjukdom på alle kantar, og det vil me helst sleppa unna i jula dersom det er mogleg. Me får bare kryssa fingrane og ta det som det kjem. Jul skal det bli uansett.

Heidi

https://fb.watch/hzhUwrL2as/

Denne songen hadde eg lyst til å ha med ein av dei siste dagane før jul. Det vart i dag. Av alt eg har skrive, er denne songen noko av det eg liker best. Og Bjarte har laga så fin melodi og syng så fint. Bileta som er sette inn er òg veldig fine.

Heidi

I dag stod elevane for programmet på skulen. Ein av gutane hadde laga film om klassen sin og brukt ein app der ein via eit foto kan få personen på fotografiet til å synga og dansa. På den avfotograferte filmen på biletet over er eg i ferd med å synga ein julesong…

Drop-in-vaksinering var gode greier. Då eg ankom rådhuset eit par minutt etter at dei opna vart eg geleida in i kommynestyresalen av ein person i gul refleksvest. Dei hadde laga to improviserte avlukke lengst framme der to sjukepleiarar vaksinerte fortløpande. Etterpå var det registrering av identitet før ein sette seg på ein stol for å venta under observasjon i tjue minutt. Det gjekk raskt og heilt smertefritt, og eg var så heldig å møta ei eg kjenner som vart vaksinert omtrent samtidig med meg slik at me kunne bruka ventetida til å prata og le. Nå er det nøyaktig eitt år sidan sist vaksinedose. Den gangen vart det sagt at den nye sprøyta begynte å virka beskyttande allereie eit par døgn etter at dosen vart sett. Det kjennest bra å ha fått vaksinepåfyll, og det er lov å håpa at eg skal sleppa lett unna biverknadar denne gongen og.

Elles så kjennest det veldig bra å ha fått juleferie. Eg har sprunge litt bak meg sjølv, så eg tenkjer at i morgon må det først og fremst vlu den store ryddedagen slik at det kan begynna å nærma oss jul hos oss og.

Heidi

I ggår fortalde det eldste barnebarnet lenge og detaljert om fjomsenissane som var ganske rampete og slemme. Problemet deira var at dei kom ut av egg og måtte klara seg sjølv, derfor hadde dei ingen foreldre som kunne læra dei korleis ein skulle oppføra seg… Ho måtte teikna teikningar og for å visa korleis dei såg ut. Til slutt lova eg henne å skriva ned alt saman og laga bok av det. Det har eg gjort i dag. Ho hadde lyst til å ha med seg boka i barnehagen slik at dei kunne lesa henne der.

I dag var det nest siste dagen før juleferien. Bokstaveleg talt halvparten av elevane mine var sjuke i dag, og i naboklassen var det like gale. Me vaksne hanglar litt me og. I dag starta eg dagen med ein negativ koronatest. Nå har eg omgitt meg med hostande ungar både privat og på jobb, så eg fann ut at eg måtte sjekka at eg ikkje gjekk rundt som ei levande smittebombe.

Det har vore spegelglatt på vegar og fortau i dag og. Som tilfeldig forbipasserande oppdaga eg og ei til at ei dame med rullator hadde gått over ende på isen. Saman fekk me henne på beina att og ho forsikra oss om at ho var like heil og kunne gå vidare for eigen maskin . Etterpå fekk eg litt dårleg samvit for at eg ikkje hadde tilbudd henne å følgja henne heilt heim, men eg vart livredd for å smitta henne med covid eller influensa.

Det finaste som skjedde i dag var trinnfesten om kvelden heime hos Merethe. Me prata, åt idet og kjeks og god dessert før me koste oss med pakkeleik. Heldige meg som har fått dei beste kollegene som tenkjast kan. I ein slik jobb som min betyr det utruleg mykje p ha gode folk å samarbeida med.

Heidi

Her var skattekista gjort klar for sundagsskulen. I dag var det eit hålkeføre ute som var livsfarleg for både syklistar, fotgjengarar og under middelmådige sjåførar. Heldigvis fekk eg skyss av ein som er meir habil på glatta enn meg.

Det var vel litt tynnare i kyrkjeradene en det pleier, men dei under ti år lot seg heldigvis ikkje skremma for det var mange ungar som kom. Me hadde fått låna kostyme av dei som har ansvar for trusopplæringa, så alle som ville kunne få kle seg ut som Josef, Maria, gjetar, engel eller vismann og vera med på eit lite spontanteater med tema jule-evangeliet. Etterpå fekk dei laga fin julepynt som Hilde hadde førebudd og instruerte dei i.

Noko av det fine med vår sundagsskule, som held til i kjellarstova i kyrkja under preika, er at nesten alle har med seg ein vaksen, ein av foreldra eller ein av besteforeldra. På den måten er det mange tilgjengelege vaksne hender og mykje vaksenstøtte. Sjølv synest eg at det å vera i lag mange generasjonar på den måten kan vera ei fin gudstenesteoppleving for oss vaksne og.

Rett etter kyrkja var det heim på kjøkkenet til julekakebaking med barnebarna. Foreldra fekk sjanse til å ordna litt forskjellig, og onkel Halvard fekk lov til å vera onkel både med kjevling og kakebaking og som pianospelande entertainer.

«Du veit tydelegvis ikkje mykje om livet,» sa eldstejenta overberande då me ikkje var heilt einige om korvidt mummitroll finst på ekte eller ikkje. Sjølv om eg tilfeldigvis visste at i dette tilfellet så var det eg som hadde rett, så kunne eg ikkje la vera å beundra den store trua på å ha større livserfaring enn mormor. Eg hugsa plutseleg ein gong eg var på same alder som henne og var heilt sikker på at eg hadde rett sjølv om far og farmor var einige om at dei hadde rett og eg tok feil. Den kjensla av å bare vita at me har rett, kjenner vel dei fleste av oss. Det hender framleis at eg nesten kan lura på om det ikkje står feil i leksikonet

Og for dei som måtte lura: Det funka å skifta ut halvparten av hornsaltet med bakepulver i den tidlegare nemnde kakemanndeigen.

Heidi

Nå er julebreva sende, og ein god del av pakkane er pakka inn. Halvard kom heim i dag morges, så nå kjennest det nesten som jul her i huset.

I dag har me fått montert ny varmepumpe i stova. I heile haust har me halde varmen med ullgenser og pledd på vanlege kvardagskveldar når me ikkje har fyrt i peisen. Nå var det plutseleg 24 grader her. Me får finna ut litt etterkvart korleis varmen lar seg regulera på ein god måte.

Rekvisittane til sundagsskulen ligg klare på stovebordet. Det siste eg skulle laga i kveld var deig til kakemenn (og koner, burde eg kanskje tilføya sidan eg ikkje aktar å bruka den nye kjønnsnøytrale forma kakeperson). Den deigen skal nemleg helst overnatta i kjøleskapet før baking.

Eg var sikker på at me hadde ein liten gul boks hornsalt i skapet, men han var umogleg å finna. Turen til kveldsopen butikk var ikkje fristande i høljeregn på islagt føre klokka ti om kvelden.

Etter å ha klatra på ein vaklevoren stol for å koma til lengst oppe og inne i skaphyllene fann eg boksen. Nå kunne eg angra på at eg i mitt overmot hadde smelta smør og målt opp til dobbel porsjon deig. Det var nemleg bare to små teskeier med hornsalt i boksen, og eg hadde bruk for fire. I Etter å ha googla litt fann eg ut at bakepulver sannsynlegvis var ei betre erstatning enn natron.

Dei som lurer veldig på om to skeier hornsalt og to skeier bakepulver vil fungera i deig tilpassa 16 dl mjøl i ein kakemanndeig må venta i spenning til i morgon. Eg lover å dela erfaringa, slikt kan vera greitt å vita.

Heidi