sporisand

Fine dagar i mai er nokre av dei aller finaste dagane. Det er fint å vakna med ein liten gut i huset og å etterkvart koma seg ut på tur med han for at han skal sova litt. I dag gjekk det lang tid før han sovna, det er nok mange nye inntrykk å fordøya.

Den første halve timen låg han med føtene rett opp. Først ropte han entusiastiske hei og mora seg med å kasta ting ut av vogna, sokken, tutten kosen… Så gjekk han over til å seia namnet sitt rytmisk og taktfast i ein periode «Tage, Tage, Tage, Tage…» om det var språktrening eller ein måte å roa seg ned på, er eg litt usikker på. Men til slutt vart det stille det inne, og auga hans datt igjen.

I kjellaren fann eg den gamle gutebunaden Halvard og Odd Christian hadde då dei var små. Eg spurde Sunniva om eg skulle sy han inn slik at Tage kunne ha bunad på 17.mai. Det ville ho, men det tok lenger tid enn eg hadde trudd, så det vart reine kappløpet med klokka. Eg rakk akkurat litt damping av nokonlunde fullført prosjekt før me måtte hiva oss i bilen retning flyplassen. Sømmen vart eit hastverksarbeid for hand og ikkje handverk eg er veldig stolt av, så eg blir ikkje veldig såra om plagga ikkje kjem i bruk.

«Alle» var innom terrassen for å seia ha det til Tage før avreise, så me har hatt litt besøk i dag og. Etter å ha fulgt dro reisande til innsjekkinga på Sola var det å koma seg heim i full fart for å laga bønevandring til kveldsgudsteneste.

Nå er alt ordna som ordnast skal òg det er på tide å posta innlegget medan det framleis heiter den tolvte. (I den tolvte time). Dei meldar sommar i morgon og

. Heidi

Dagen viste seg å bli ein nydeleg vårdag med hint av sommar. Eg og vesle Tage brukte dei første tidlege timane på å eta havregrøt (han) og drikka kaffi (eg) slik at dei andre kunne få sova litt ein laurdagsmorgon. Seinare trilla eg og Sunniva vogna til Bryne der me sette oss i sola og år softis på Ritz før me vandra vidare.

Etterkvart blei det lunsj på Kjøkkenet saman med Ingrid og nokre nydelege timar i hagen til Ingrid og Oddvar. Der fekk Tage smaka på den komande livsepoken som «stor gut» gjennom vannleik, sandkassegraving og hopping på trampoline. Då dagen gjekk inn for landing fekk han eta pølse og potetstappe på kjøkkenet hos Ingrid i lag med dei store kusinene og med gaffelen i eiga hand.

Vel heime laga Sunniva middag til oss, ovnsteikte grønsakar med steikt haloumi og fetaostdressing. Eg fekk brukt litt tid på å førebu skuletimar til neste veke før me såg tv serien om ungdom med rusproblematikk på norske barneverninstitusjonar (hjarteskjerande). Så såg me filmen om «Ola, ein vanleg uvanleg mann», ein portrettfilm om ein lett psykisk utviklingshemma mann busett på Vidaråsen (hjartevarmande). Nå har dei andre lagt seg. Eg har sydd bunadveske til Iben og skrive blogg medan eg nyt dei siste episodane av «Jazzeventyret», historien om norsj Jazz. Flott serie.

Heidi

Dagen begynte med ein morgontur med barnevogn med innlagt handling av matvarer. Det er så koseleg å gå tur med vogn igjen. Lille Tage sov heile turen, og det var og meininga for han skulle kombinera trilletur med føremiddagskvilen sin. Først då me kom tilbake til gata vår, slo han opp auga, henta fram eit stort smil og kom med eit hjarteleg «Hei!» Så sovna han igjen.

«Hei!» er yndlingsordet hans. Han har oppdaga at det ofte gir han smilande respons. For å vera ærleg er det for øvrig ca 25 % av vokabularet hans. På oppfordring seier han «pappa, mamma og Tage». Elles kan han klappa i hendene når han ikkje vil ha meir mat, vinka, dansa, leia forsamlingar i taktfast klapping, springa rundt i stova, krypa opp trapper og klatra. Det er ein fest å ha han på besøk.

I ddag hadde me veldig kjekt lunsjbesøk av Anne Mette og Torje. Gilde gjester trekkjer til seg fleire gilde gjester, så me var 11 til lunsj. Seinare var me ni til middag, så her går det unna.

Og i dag såg eg syrinar springa ut. Det blir nok ein fin dag i morgon og.

Heidi

Dagens meistringsoppgåve var å remontera ei Karendrakt i størrelse tre til sju år. Me fann ut at ho held til Iben ein 17.mai til om eg spretta ho opp og sydde ho saman med det som fantest av «vekserom». Det var eit møysommeleg arbeid med måling og tråkling og damping av faldar og nedlegg. Eg trur eg har fått det til, at drakta vart brukbar og passar til ho som skal ha henne på. Det er eg godt fornøgd med, for eg var førebudd på at eg i verste fall måtte spretta opp igjen og prøva på ny.

Då bestemor døydde i desember – 93 arva eg litt pengar og kjøpte stoff til Karendrakter til dei tre barna eg hadde då. Eg broderte litt og svigermor broderte mykje. Til slutt var det ho som monterte dei. Dette gjer at for meg er draktene litt ekstra spesielle, og det er kjekt at barnebarna og kan bruka dei.

Skal eg vera brutalt ærleg, så ber dei litt preg av å ha blitt sydd ut og inn diverse gonger og vore utsett for hard leik. På den minste er det eit bittelite hol på stakken. Eg har gløymt om det er eit resultat av knall og fall eller av leik med saks. Det kan i grunnen vera det same, nå nesten 30 åt seinare. Holet er sydd saman etter beste evne og er nesten usynleg.

I kjellarboda har eg delar av ei Hardangerbunad mi farmor broderte og sydde til meg då eg var 4-5 år. Av ein eller annan grunn har det mørkeblå foldeskjørtet forsvunne. Kanskje det framleis går an å få tak i slike skjørt?

Heidi

.

For ei veke sidan lærde eg meg ein usedvanleg tillitsfull vri på eit kjend ordtak. Ikkje overraskande kom det frå Torhild som alltid har elska å vri og venda på ord. «Har du planlagd dette?», spurde ho «Eller blir båten til mens du ror?» Det slo meg at det var det mest optimistiske og tillitsfulle eg hadde høyrd på lenge; å stola på at båten blir til mens du ror.

Som ein tryggheitselskande person i ganske mange samanhengar, er det fint å ha nokre område i livet der vegen får lov til å opna seg nesten steg for steg etterkvart som ein går. Då eg starta årets maiblogg for ei veke sidan, hadde eg ikkje planlagd at det skulle bli ein håpsblogg, men det har blitt det til nå. Kor vegen og innfalla vil føra meg dei neste vekene er det framleis ingen som veit, men enn så lenge er det fint å kunna via seg til håpet.

Eg sit her på arbeidsromet heime etter ein lang dag på jobb med eit innhald etter mitt hjarte. Denne veka har me hatt leseveke, det vil seia at ulike leseaktivitetar har vore i fokus. Min vesle oppgåve frå læreplanen i norsk i dag har vore å «gi elevane kjennskap til eldre norsk litteratur.» Det har eg gjort gjennom å fortelja tre sjetteklassar etter tur om Per Sivle og livet hans, og så lesa «Berre ein hund» for dei, løp) med innlagd nødvendig informasjon om det samfunnet der dette hende, og med bilete for at alle skal forstå ord som «slirekniv», «støl» og «rullepølse».

Då eg var omtrent på alder med elevane mine kom far med boka «Sogur» av Per Sivle og sa at eg måtte lesa «Berre ein hund,» for det var ei fin forteljing. Eg las og var einig med far min, og sidan trur eg at eg har lese denne historia høgt for alle klassane eg har hatt når dei går i sjette eller sjuande klasse. Eg sa og at dei av oldeforeldra og tippoldeforeldra deira som vaks opp i Noreg truleg las akkurat denne forteljinga i leseboka si då dei gjekk på skulen og var omtrent på deira alder.
Eg synest det er fint å av og til dra dei lange linjene, akkurat som då me lærde songane om «Anne Knutsdotter» og «Eg gjette Tulla i femten år,» då me øvde inn tekstar til «Songskattkonserten» i fjerde klasse.

Etter norsktimane var det kunst og handverk som stod for tur, og då laga me dyreskulpturar med utgangspunkt i ein snøballstor leireklump. Etter ein kort pause var det to timar med skapande skriving i kulturskulen. Onsdag er ein intens arbeidsdag. Eg kom heim med ein bukett rosa peonar som eg fekk i vase, og sidan me skal ha mykje besøk i helga, henta eg ei sjokoladekake ut af fryseboksen og fekk tint og pynta ho.

Nå luktar heile huset heilt nydeleg av Leif sine nybakte, grove rundstykke. Av ein eller annan grunn slår det meg at lukta av nybakt grovbrød må vera lukta av håp. Løvetannteppe både her og der, som det på biletet øverst, vitnar og om livskraft og trassig mot. Våren eksploderer i fargar framfor auga våre samtidig som livspulsen dunkar vidare med små og store gleder, bekymringar og håp.

På fredag sat eg på eit kjøpesenter og blogga medan den flinkaste blomsterdekoratøren eg veit om laga ein bukett til meg som eg skulle gi bort om kvelden. Då eg avslutta blogginga og skulle henta blomane tikka det inn to meldingar med to minutts mellomrom. Begge viste seg å vera meldingar frå folk eg bryr meg om om at nokon var døde. I storfamilien min har me den siste veka gått rundt og venta på ein fødsel. I morgon kjem Sunniva heim med vesle Tage som vart eitt år i april, og på fredag kjem Halvard heim for å vera forlovar i eit bryllaup.

I nyheitane meldar dei om nye vonde hendingar som viser at verda ikkje er heilt på hengslene, og på datamaskinen min har det fleire gonger denne veka tikka inn meldingar som ber med seg nye melodiar til salmane min. Livet er intenst, krevjande og vakkert.

Eg tenkte at sidan det har utkrystallisert seg eit håpstema denne veka, så får eg by på eit håpsdikt. Då eg var lita fann eg mor si gamle minnebok der det stod fylgjande fine dikt: «Lev i håpet som katten i skåpet.» Eg var ikkje sikker på kva eit skåp var men resonnerte meg fram til at det kanskje måtte vera eit skap. Dette var på ei tid då det å koma ut at skapet framleis var eit heilt konkret bilete. Det var min onkel Magnus som hadde skrive dette verset som rimte så fint inn i mor si minnebok. Eg lurde på om han hadde dikta det sjølv, men kom vel fram til at det var lite sannsynleg. I tillegg til dette gamle minnebokverset hadde eg tenkt å dela eit sjølvskrive håpsdikt og. Det kjem her:
***

Frå nå av vil eg bu i håpet

Frå nå av vil eg bu i håpet,         
ei hytte av håp i eit hol i tida.
Der vil eg lena meg tillitsfullt mot veggane                         
og festa gode ting med ørsmå knappenåler
på den himmelblå tapeten:

Gode timar,
trygge tankar,
gode blikk
og varme minne.

Eg skal samla på det alt saman.
Livsvolten som aldri før
på alt som er godt,
samtaler
rå humor,
vennskap,
storsinn og tillit,
eg skal tygga det i meg
som søte jordbær,
syrleg rabarbra,
rosa sukkerspinn,
nybakte bollar
og knallgrøne eple.

Eg skal ikkje spara på musikken,
på alt som er vakkert,
 på alle undrande tankar,
på bølgjene mot stranda, på mjukt regn
og på lyse sommarkveldar.
Eg skal la dei leva i meg, vassa i dei,
og omgi meg med dei.

Eg skal våga å leva
så modig og sårbart som eg kan
og opna meg for den store tilliten.

Heidi

Nå er eg ferdig med dei oppsette utviklingssamtalane. Det har vore fint. Eg har framleis nokre få samtalar igjen med dei som ikkje fekk til å koma i denne runden, men det er ikkje noko stress. Eg har til og med rukke å evaluera nokre iop-ar, så eg ligg ikkje så verst an.

Rett etter jobb og samtalar spurta eg ned på Ming House for å eta i lag med ein gjeng fine kolleger, så var me i Storstova med undervisningsforbundet og fekk med oss dette :

Det var underhaldande og tankevekkjande. Så er det koseleg å gjera ting med folk frå jobben.

Då eg kom heim og skulle foreta kveldsritualet med å lada ipaden til neste dag, låg han ikkje i veska. Eg håpar inderleg at han vart gløymt på pulten min i farten og ikkje ligg som hittegods på kinarestauranten eller i Storstova. Undervisningsopplegga mine for alle timane i morgon ligg på den harddisken. Det vil seia eit opplegg om Per Sivle og Berre ein hund, og ei skulpturoppgåve i keramikk. Eg får koma meg tidleg på jobb i morgon slik at eg i beste fall får lada før første time.

Og i morgon kveld blir det langfri med Kristi himmelfartsdag som neste hending. Me får Sunniva og vesle Tage heim. Eg gledar meg veldig.

Heidi

… og i dette tilfellet rosa og. Me hadde mange slike fantastisk fine japanske kirsebærtre utanfor Bryne skule. Ein del forsvann under renoveringa av uteområdet for nokre år sidan, men heldigvis får me framleis med oss denne fantastiske bløminga ei kort veke i mai kvart år. Som eit gammalt japansk haikudikt seier : «Mangt minnest eit menneske når kirsebærtreet blømer». Vårt eige kirsebærtre blømer det og, i kvitt i vårt tilfelle. Det er og utruleg fint ei veke kvart år. Då får det heller vera at kirsebæra er små og sure.

I dag har eg vore på møte i utvalet for grøn kyrkjelyd. Det er eit utval eg er så glad for å vera med i, for det er så entusiastiske og flinke folk der. Vegen frå ideen om ei blomstereng utanfor kyrkja til det punktet der det er lagt ned eit stort arbeid med bearbeiding av jord til og med såing av innsamla lokale frø, vart forbausande kort. Eg er så glad for å høyra til i ei kyrkje som har fokus på å vera med på å verna jorda og visa ansvar i forhold til ei truand klimakatastrofe. Eg synest og det er viktig at me er med som aktørar i den lokale klimakampen.

Det er spennande å kunna fortelja at dette året skal me delta på «Jorddøgnfestivalen», som er ein lokal litteraturfestival tilleigna jordbruk og natur. I dag la me planar for ei jordmesse me skal arrangera i kyrkja i lag med Jorddøgnkomiteen. Messa vil vera ein del av festivalen og finna stad ein sundag i november. Den skal kanskje få tittelen «Ærefrykt for jorda». Det blir ein annleis gudsteneste med påfylgjande litterær og teologisk samtale og eit felles måltid. Eg kjem nærare tilbake til dette når eg veit meir. Eg gledar meg til å jobba vidare med ideane.

Noko anna som har løfta dagen min i dag er det kreative samarbeidet som bare fortset og fortset etter salmeverkstaden på Lia gård. Eg var der som rettleiar, men prøvde å skriva eg og. på same måten som dei andre som var der. Salmeteksten under er ein tekst i skjeringspunktet mellom salme og vise. I Danmark har dei mange slike salmar. Mi salmesyster Ingrid Brækken Mjelve har og ei fantastisk salme i det eg opplever som same sjangeren. Den la eg ut tidlegare. Eg vart veldig inspirert til å skriva noko i same gata. Teksten under er skriven i løpet av nokre ettermiddagstimar, og tidleg neste morgon hadde han fått ein nydeleg melodi komponert av Arne Martin Aandstad. I dag fekk eg tekst og melodi på lydfil frå han. Han er raus nok til å la meg få lov til dela lydfila her for at de skal få høyra kor fint det er, men han understrekjer at dette er eit veldig enkelt opptak laga heime. Teksten handlar om tidleg vår og eit håp om sommar. Ei kyrkje står der og held håpet oppe ein blåsande og regnfull sundag.

Regnet slår på tromme

Regnet slår på tromme, vinden spelar på trompet,
og vintertrea dansar vals i hagen.
Mørket bit seg fast, men lyset vinn sin kamp til slutt,
den jagar natta vekk og startar dagen.
Ein svarttrost kvitrar modig i eit skogholt like ved
velsigning over dagar som er vrange.
Det er framleis tidleg vår, men snart må vinteren gi tapt
om kalde netter framleis gjer seg lange.

I trass og tillit ringer kyrkjeklokker i vår by,
for det er sundag, snart skal orgeltonar
løfta tusen stemmar, tusen rop i takk og sorg,
og bøner som stig opp i millionar:
Så ver her Gud, for oss som ber og ikkje alltid trur,
hald dine hender vernande rundt jorda.
Sjå til oss, dine barn, som virrar rundt og søkjer håp,
og ikkje alltid finn dei rette orda.

Ein sundag ligg og speglar seg i himmel sveipt i grått,
og vinden pustar tungt i tome gater.
Ei due et ein brødskalk nokon gjekk i frå i går,
og regnet vaskar glorete plakater.
Og menneske kan føla seg litt einsame og små,
men ber på frø av håp i sine lommar.
Det hender at dei gløymer at alt stort har vore smått,
og gløymer at av vårar blir det sommar.

Ver hos oss, Gud, mens dagen seglar vegen sin mot vest.
Ver hos oss, Gud, når håpet vil forsvinna.
Og la oss tru at livet sigrar over død til slutt,
få tru at lyset er her for å vinna.
La svarttrosten få synga trassig song i regn og vind,
med salmetonar modige og såre,
så sommaren kan koma snart med livsmot og med tru,
og stryka mildt si trøyst mot liva våre.

Heidi

Kvar kveld plar eg slutta dagen med å tenkja over kva eg er takknemleg for i dag, og å takka for dei gode tinga. Biletet over er frå Astrid si stove i går, jordbær og kvitveis høyrer absolutt til dei gode tinga som gir glede. Først når eg limer inn biletet her i forstørra utgåve, ser eg at kvitveisen her ikkje er vanleg kvitveis som dei me finn i skogen. Kanskje det er kvitveis likevel? Ein hagevariant? Fine er dei i alle fall.

Dagen i dag har bore med seg fine ting og. Det har blitt så grønt ute og frukttre er i bløming over alt.
Me starta dagen med katolsk gudsteneste i Stavanger. Leif er blitt så glad i katolske gudstenester, og sidan eg ikkje hadde nokre oppgåver heime på Bryne i dag, så reiste eg i lag med han.

I kveld var me på ein flott konsert i Brynekyrkja, det var ein munnspelkonsert med Sigmund Groven, Georg Pollestad, Alexander Borlaug og japanske Shima Kobayashi. Dei spelte i lag med den engelske pianisten Andrew Melvin. Det var full kyrkje og stor begeistring. Det er noko med munnspelmusikk som går rett til hjartet på meg. Kanskje det er den litt vemodige, såre og sarte tonen?

Då eg og Bjarte laga salmer til salmekonkurransen var tangoen eg la ut den andre dagen hjartebarnet mitt. Det var ein tekst eg har tenkt på i meir enn to år at eg ville skriva. Så dukka det opp ein tekst til som
eg bare plutseleg fekk behov for å skriva. Eg skreiv han ned på sånn ca ti- femten minutt, og valde å ikkje forandra på noko. Det eg ville prøva på var ein salme for dei gongene me nesten ikkje finn dei fine tinga fordi verda er vanskeleg og komplisert. Det kan vera når noko uventa og vondt hender, eller når heile verda er i ferd med å gå av hengslene og ein ikkje heilt fattar korleis ein skal klara å gjera noko med det.

Eg ville prøva å skrella teksten ned til beinet, bare bruka dei mest nødvendige orda utan pynt og dekor. Eg ville at teksten skulle vera den bøna me har att til Gud når verden nesten rasar saman. Den songen dei heldige av oss som trur at Gud finst kan synga med det me har att av håp, og den songen dei som ikkje trur på Gud likevel kan hekta stemmen sin på bare for å kunna klamra seg til det at nokon framleis har håp. Nå smører eg viss tjukt på, men det hender då at me kan ha bruk for slike tekstar. Eg ville ha ein enkel song og ein enkel melodi som ein kunne stå ute i regnet og vinden å synga i store flokkar, eller som ein kunne synga stille frå kyrkjebenken i ei nesten tom kyrkje. Litt sånn «We shall overcome-aktig.
Eg tenkte at det kanskje var slike salmar me kunne trenga nå.

Eg ser at teksten er så enkel at noko grenser til klisjeane. Kanskje eg burde ha pussa litt på den første tekstversjonen som ramla meg inn, men eg valde å ikkje gjera det. Bjarte brukte og veldig kort tid på å koma opp med ein melodi.

I kveld byr eg på både tekst og melodi med løyve frå Bjarte. Kanskje nokon har bruk for akkurat desse orda i kveld. Eg takkar og vår veldig flinke arrangør Ernst Th Monsen, og gospelkoret Abraham som hjalp oss med å synga teksten slik at me fekk ei demofil å levera til jurien. Godt jobba, alle saman.

Kom livets Gud og fyll oss med din fred,
med mot og tillit, og med kloke tankar,
så me kan stå i alt det som skal skje,
og vera nær der redde hjarte bankar.

Kom Jesus Krist og fyll oss heilt med deg,
så me kan bera kjærleik ut til jorda,
så me kan bringa håp og finna veg,
så me kan finna kjærleiken og orda.

Kom Heilag Ande, fyll oss med ditt mot,
så me kan stå i uro sorg og sinne.
Så me kan tru når mismotet slår rot,
og alle tankar famlar rundt i blinde.

Kom fyll oss alle dine redde, små.
Gi kraft til dine barn som frys her nede.
Gi mot til oss som ikkje kan forstå
Så me kan bera ut di trøyst og glede.

Heidi

Eg kan jo starta der eg slapp i går med å fortelja at eg hadde ein kjempefin kveld i går med gode venninner på Ålgård. Dagen i dag har og hatt mykje fint å by på. Det starta med å møta Ingrid på Bryne for å endeleg få kjøpt gåva ho eigentleg fekk på gebursdagen sin for ti månadar sidan, eit silkeskjerf til bunaden. Det viste seg å vera mange fargar og mønster, og det viste seg å bli eit vanskeleg val, men me fann ut av det til slutt. Me rakk til og med å feira kjøpet med ein kopp god kaffi på ein utekafé før sommarvarmen skrudde ned temperaturen.

Før korona var me ein gjeng damer som møttest jamnleg til kreativ gruppe der me malte, teikna, skreiv, sette saman blomar, eller gjorde andre kreative og koselege ting. Nå har me hatt ein lang pause, men Astrid klarte å få tromma oss saman igjen, og etter å ha ete suppe og god lunsj, sat me rundt langbordet i stova og malte akvarellar. Nokre av oss er veldig flinke og har eigne utstillinga og slikt, men det er og lov å ikkje vera spesielt flink og bare leika seg utan å forventa dei store resultata.

Biletet mitt for i dag er ei visning av min eigen relativt upresentiøse bilete. Det er ein leik med eit Picassomotiv, og fingrane som ikkje liknar fingrar ,er direkte henta frå Picasso. For meg vart det eit slags mor/ dotter eller kanskje mor/ barnebarnbilete der ein ikkje alltid har styr på dei store linjene og delane, men har ein genuin følelse av å vera der for kvarandre. Kanskje eg prøver å mala det ein annan gong og går inn for å vera litt meir nøye… Me får sjå. Å sitja å mala i lag med nokon er ein veldig koseleg og nedstressande aktivitet. Ein jobbar med sitt og småpratar litt innimellom. Når eg har elevar i kunst og handverk misunner eg dei alltid litt det å få lov til å sitja der og konsentrera seg om sitt eige arbeid…

Eg har fått tid til å jobba meir kreativt og i dag. Inspirert av samtalar og opplevingar eg hadde då eg var på salmeverkstad på Lia gård, har eg skrive ferdig ein slags salme om det å leva mellom gåter, speglar og mysterier, og det å fatta små og store sekvensar av det ein trur må vera livet. Eg har send teksten til ein eg vart kjend med der som eg utfordra til å prøva seg på ein melodi. Eg tek og sjansen på å dela tre av dei fem versa her.

Sjølv om eg av og til fortvilar litt over all teknologien me helst bør ha grep på, for eksempel i klasseromet, så er det noko fantastisk fint i det at eg kan senda eit brev eller ei melding til nokon frå arbeidsromet mitt eller få stova og få svar nokre minutt seinare. Livet er spennande i tillegg til at det er ganske mange andre rare ting.

*

Me lever liva våre her,
veit ikkje alltid kven me er,
men dansar i for store sko og strever.
Me vaklar rundt i tvil og tru,
her er eit eg, her er eit du,
me takkar deg for livet, og me lever.

Sjå til oss Gud, og vis oss veg,
ver hos oss, høyr vår bøn til deg,
når avmakt kastar skuggar som blir lange.
Legg merke ut så me kan sjå
kor vegen er, kor me skal gå,
me lengtar etter håp, og me er mange.

Me blandar surdeig, bakar brød,
me plantar tre og sår ut frø,
tar skoa av, trør barbeint over jorda.
Så hender det at me får sjå
mysteria me håpar på,
det hender at me finn dei rette orda.

Heidi

Den store venninnedagen.

I dag viste det seg å vera den store venninnedagen. Endeleg klarte eg og Torhild å setja av nokre timar til å vera saman, snakka, snakka og snakka og i tillegg eta god mat. Når veret i tillegg oppførde seg om me budde i Syden kunne det ikkje bli noko anna enn ein heilt nydeleg føremiddag.

Noko som toppar det heile, er at om ein times tid eller så, skal eg til Ålgård for å bruka kvelden i lag med Jane, Karin og Rita, venninnene mine frå barne-og ungdomsskulen. Me møtest eit par gongar i året for å le, snakka og oppdatera kvarandre på liva våre. Det er heilt nydeleg det og. Eg tenkjer at eg er eit velsigna menneske som har klart å samla på vennskap heilt frå før eg begynte på skulen.

For ein månads tid sidan hadde me klassefest for dei me gjekk i lag med på skulen. Me var den same gjengen som gjekk i lag alle ni åra. Sidan har me møtt kvarandre med jamne mellomrom.

Eg tenkte før eg gjekk at det var frykteleg lenge sidan me gjekk på skulen, og at me kanskje var blitt veldig framande for kvarandre. At det var lenge sidan sist, skal det nok innrømmast at me såg spor av i kvarandre sine ansikt, men det rare er at etter sånn ca eit kvarter så ser ein ansiktet til den personen ein kjende for femti år sidan. Og kanskje det er ein illusjon, men på ein eller annan måte så kjennest det som om me kjenner kvarandre ganske godt framleis. Når eg snakkar med Rune og Ellen, Tor Egil og alle dei andre så veit me kven den andre var som sjuåring og tiåring. Det veit me ikkje når me møter nye menneske, og kanskje får me heller ikkje vita det.

Gode venner har eg fått seinare og, eg er framleis venn med mange av dei eg gjekk på vidaregåande skule i lag med, og med mange eg utdanna meg saman med.

Torhild har eg kjend sidan me var sånn omtrent fem og seks år. Som vaksne er me framleis på ein eller annan rar måte ganske like kvarandre. Om det har noko med alle åra som gode venninner å gjera, anar eg ikkje. Kven og kva me påvirkar og blir påvirka av er ikkje alltid lett å seia.

Eg har lova Leif å fortelja på bloggen at han skal kjøra meg i kveld. Det skal eg skriva meir om seinare, «men se, det er en helt annen historie,» som salig HC Andersen ville ha sagt.

Ei sspesiell helsing til venninnene mine akkurat nå i dag, og til alle dei eg har kjend lenge. Livet er ein merkeleg og interessant tilstand, og det er fint å ha gode folk å gå saman med.

Heidi