Ryddevegring.

Det er på tide å retta søkelyset ubarmhjertig mot meg sjølv. Eg lid av ryddevegring. Eg kan trenga to timar på å rydda kjøkkenbenken. Eg kan setja av ein heil dag til å rydda hus og mest ikkje får gjort noko fordi eg “må bare…” i beste Albert- Åberg-stil. Eg kan stå på til eg er stupeferdig og ikkje kjenna at eg er trøytt når det gjeld mest all slags anna arbeid. Ved synet av ein støvsugar eller ein langkost held eg på å segna sovande om.

Ingenting orkar eg kasta fordi eg kan jo få bruk for det ein dag. Dessutan har jo ting affeksjonsverdi. Bestemor sine gamle blondegardin, korleis skulle eg kunna kasta dei? Rett nok kjem eg aldri til å bruka dei, men dei minner meg jo om bestemor… Gamle brev frå 20 år tilbake? Klart eg kan ikkje kasta mi eiga fortid… Adresseboka frå den sommaren eg var seksten, gamle dagbøker… Skorne som barna mine har vakse frå… Klær eg kanskje blir smal nok til å koma inn i ein vakker dag…

Eg såg i eit av desse fantastiske amerikanske programmar der dr Phil eller profesjonelle nannyar har svar på alle spørsmål, at folk som ikkje kan kasta heng sjukeleg fast i fortida si. Dei vågar rett og slett ikkje å gje slepp… Kanskje eg høyre heime i den kategorien? Det ser ikkje ut som om eg vågar å gje slepp på dei overflødige kiloa mine heller… Kanskje er det underliggjande psykologiske årsakar til det meste? Fint å ha ein diagnose liksom, og kven veit?

Her sit eg i alle fall og skriv i staden for å rydda hus. Eg er ganske flink til å gje meg sjølv amnesti for alt ubehageleg… Eg har jo lova meg sjølv ein tekst på Andedrakt kvar einaste dag i mai…

Og etterpå fortener eg kanskje å få leggja meg tidleg…

Heidi