Telefonsamtale 2:

– Hei, dette er frå M44 (Det nye handlesenteret her.)
Har du mista veska di?

– Har eg det?
(Eg har forsåvidt observert at veska ikkje hang der ho pleier, men trudde kanskje ho var i bilen.)

– Ja, du har nok det, me har ho her i resepsjonen.

– Er det ei lite svart veske med ei svart lommebok oppi?

– Ja, me vart nøydde til å snik-kikka litt for å finna ut kven det var si.

– Då kjem eg så fort eg kan!

– Det er fint. Me har ope til ni.

Det er så utruleg typisk meg. Eg hugsar til og med at eg sette veska frå meg medan eg pakka matvarene i plastposar, og at eg tenkte at eg ikkje måtte gløyma ho.

Når eg har det for travelt eller er for sliten blir eg ikkje først og fremst sur, amper eller får vonde skuldrer. Nei, eg gløymer ting. Eg forlegg briller og nøklar, vesker og jakkar. Eg har sikkert rekorden her i byen for å henta veska mi på lensmannskontoret. Kvar gong seier folk: “Nå var du heldig!” Og det er eg kanskje, for eg får tinga mine attende kvar einaste gong. Min teori er at 99 av 100 finnarar ikkje vil drøyma om å leggja ei lommebok dei finn på gata i sin eigen lomme. Altså er det I følge mine teoriar 99% sjanse for å få tilbake det ein mistar.

Eg er det vandrande beviset: Folk er betre enn det ryktet dei har fått på seg.

Heidi