Sentimental journey:

Dei sit tett i tett på stolane og på golvet. Alle tredjeklassingane på skulen er samle i eit rom for å øva på nasjonalsongane til 17. mai. Dei sit der med hettegensarar og med skaut og syng med største alvor.

“Ja så hvitt som det hvite er sneen og det røde har kveldssolen fått, og det blå gav sin farge til breen, det er Norge i rødt hvitt og blått. “ og “Vi ere en nasjon vi med, vi små en alen lange, et fedreland vi frydes ved, og vi vi ere mange. Vårt hjerte vet ,vårt øye ser, hvor godt og vakkert Norge er…

“Den nydelege vesle guten som kom som flyktning frå Burma for ei veke siden utan å skjøna eit ord norsk, ser på med store alvorlege auge, medan jenta som kom frå Usbekistan for tre år sidan kan kodane nå, og syng med. Eleven min kan deler av songane og ropar “Hipp, hipp, hipp, hurra!” høgare enn nokon når me øver oss på det.

Om fire dagar er det 17. mai, og først er det pinse så det er siste dagen til å øva på songane dei skal synga medan dei marsjerer i barnetoget. Utan å villa det, får eg klump i halsen og varme tårer i begge augene. Eg må ta ein pause i synginga. Ungane ser undrande på meg. Eg må bare innrømma at songen deira mest fekk meg til å gråta.
Håplaust sentimentalt sjølvsagt. Tårene er utan tvil trigga av både hormoner og for lite søvn, men syngande barn i mai…

Etterpå skal me gå på tur. Dei stiller opp mest femti ungar, to og to på lang rekke. Dei som står fremst får bera hovane me skal ha med oss. Me skal til Tjødna og fanga rompetroll og vanninsekt. Me vaksne plasserer oss strategisk i rekkja med ungar i begge hendene og formanar dei til å halda ein annan i handa to og to medan me går langs bilvegen.

Duene kurrar, måkane skrik og løvetennene blømer gult og uforskamma. Nordavinden er framleis kald, men sola varmar godt frå blå vårhimmel.Spontant tek barna til å synga medan me går: “Hvorhen du går langs li og fjell en vinterdag en sommerkveld langs fjord og fossevell…” Den fullstendig tåpelege klumpen dukkar opp att ein stad i strupen.

Eg tenkjer: Her har tillitsfulle foreldre gitt oss ansvaret for “yngelpleien”… Det aller finaste dei har er det gitt oss å ta vare på. Her går me langs vegane med andres barndom i hendene våre… Klarer me å ta skikkeleg vare på desse små menneska som har barndomen sin akkurat her og nå? Eg ber til Gud og Jesus og alle gode makter om at me skal klara å vera oss tilliten verdige.

Heidi