Den gratis timen.

Den me får ekstra nå når sommartida er slutt, vart brukt på optimal måte natt til sundag. Gymnasklassen min var samla heime hos Guro for å feira at det var tjuefem år sidan me var russ. Natta var begynt å siga på, men mest ingen hadde takka for seg endå. Me sat tett i tett på ein sofa og snakka om livet og alt som hadde skjedd oss. Det var så fint, så fint, og eg hadde ikkje lyst til at festen nokon gong skulle slutta. I alle fall ikkje det første døgnet.

Først levde me i seksten år. Så møttest me og var saman i tre år. Etter det har me levd i nye tjuefem år. Likevel,- desse åra frå eg var seksten til eg var nitten kjennest så utruleg viktige og lange. Det som skjedde akkurat då har forma mykje av den identiteten eg har i dag. Det seiest at dei to- tre første åra er dei absolutt viktigste i eit liv. Det tvilar eg ikkje på, men eg trur at for meg må desse siste tenåra stå på ein god andreplass. Det var så koseleg å sjå alle saman igjen. Ein del av dei møtte eg på den store jubileumsfesten for ein månad sidan, men ganske mange hadde eg ikkje sett på veldig lenge.

Me hadde lagt opp til dans og til mykje allsong, men når alt kom til alt brukte me mesteparten av tida til å snakka. Me snakka om det som skjedde i desse åra litt med nostalgiens formildande fargeskala, men me analyserte og ein del av det som var i lys av erfaringar me har som vaksne, men ikkje forstod den gongen. Nå har fleire av oss barn i den same alderen som me hadde den gongen. Det gjer litt svimlande perspektiv på ting.

Folk sa ting til meg som:“Ut frå det eg visste då, så kunne det ikkje blitt annleis enn det blei.” Eg hadde ein veldig interessant samtale med ei klassevenninne frå den gongen. Ho fortalde at den nye hobbyen var å jakta på små og store gleder og halda dei fast med begge hendene. Eg måtte fortelja henne om dagboka mi på Andedrakt som mellom anna er ein plass der eg dokumenterer gledene mine…

Først klokka fem etter gammal tid var eg heime. I går gjekk eg heile dagen i halvsøvne med magen full av glade vibrasjonar frå dagen før. Det var verd søvnunderskotet. Eg får henta inn siste resten av det i dag.

Heidi