Nokre gonger

er livet som å symja under vatn.
Det hastar ikkje

med å koma opp til overflata
fortel du deg sjølv
medan du snorklar omkring
mellom sjøstjerner
og forvitne små fiskar.

Du veit du skal opp
sånn etterkvart,
men prøver
å ikkje uroa deg.

Der nede ser du
ein sky eremittkreps
smila.

Medan ein innbitt krabbe
ser på deg med krabbeblikk,

Han spankulerer sidelengs
bortover mot sitt eige mål
og tenkjer sitt.

Du let boblene vera bobler
og brennmanetane
sigla sin eigen sjø

medan du sparkar energisk i frå
med dei alt for store symjeføtene.

Ein av desse dagane
kan det tenkjas at du kjem opp ein tur
for å løsna litt på dukkarmaska.

Kven veit?

Heidi