Fridag med smak av fridom.

Jula var god, men programmet var strengt med få smutthol til bare å gjera ingenting. I går lot eg fridagen vera heilt ansvarslaus og fullstendig fri. Det smakte godt.

Sidan dette var dagen for litteraturgruppemøte, hadde eg eit unikt påskot til å via store deler av føremiddagen til å få lese boka som eg ikkje hadde fått begynt på før kvelden før… Lesing av ei bok på blanke føremiddag, delvis i senga med januarvinden hylande utanfor det opne vinduet, og delvis i eit badekar fylt med varmt, varmt vatn kjendest bortimot uansvarleg, og heilt vidunderleg.

Så måtte eg ut og ordna nokre småting og klarte via sms å lokka Synneva til å lura seg vekk frå det ho hadde tenkt å gjera av store og viktige ting for å møta meg på ein kaffibar.

Etter ei levande økt med ein kopp varm cappuccino, levande lys og god utsikt til kva som foregjekk rundt oss på alle plan, klarte eg å stramma meg såpass opp at det vart laga eit avskilsmåltid for Odd Christian som skulle tilbake til Bergen. Me kjørte han til byen medan vinden ulte sterkare og sterkare kring bilen.

Før litteraturgruppa mi rakk me ei stund i lag med Heidi og Per Inge framfor den brennande vedomnen deira. Me bekymra oss litt om det ville vera framkomeleg over bybrua resten av kvelden, eller om ho kunne måtta stengast på grunn av vind, men me bestemte oss for at det kom til å gå bra.

Kvelden med venninner var og veldig fin. Det er godt å halda seg fast i kvarandre med jamne mellomrom, og i dei travle liva våre viste det seg å vera litt av ein kunst å setja av fredagstreff ein gong i månaden i tida framover på dagar då alle kunne.

Me kom oss tilbake over bybrua ein gong tidleg på natta. Kavaleren eg deler hus med kom og henta meg på halvvegen. Eg hadde nemleg ekstra lite lyst til å kjøra bil på nullgradersføre i noko som likna meir og meir på ein ekte storm. Vel heime måtte eg innom pc-en og msn for å finna ut om bussen hadde kome vel fram til Bergeni det heftige veret. Det hadde han.

I dag bles det framleis like sterkt, og i tillegg driv det snøslaps i vinden. Det begynner å minna om det som på den lokale dialekta heiter eit skikkeleg rennedrev. Då hender det at folk bare må gje opp tanken på å ta seg fram utomdørs.

Sunniva er på helgetur med ei ungdomsgruppe ho er med i. For å forsikra seg om at undulatane William og Pernille ikkje skal bli gløymde under fråveret av omsorgsperson, har ho sett dei ut på kontoret vårt. Den eine katten er heilt oppgira og ligg og lurer på dei i smug. Med jamne mellomrom stormar han buret, klatrar opp på det, og prøver å opna døra. Dei to fuglane bur i eit stort golvbur berekna på rotter, så eg er stygt redd katten kunne hoppa rett inn til dei om døra lot seg opna. Det er visst best me passar på…

Nå må eg ned og ta hand om syndefloden i form av ikkje- utførte- oppgåver den dagen mor las bøker og sat på kaffibar. Eg får begynna å spa ut av kjøkkenet. Kjærasten min foreslår å kasta ut juletreet, men eg ber tynt om å få behalda jula litt til. Eg ser for meg ein kveld med tende lys, bål på peisen og fred over stova.

Heidi