Ethel Ericsson

var det ho heitte ho som skreiv boka Flickan som inte fick finnast. Eg skreiv feil etternamn på forfattaren sist eg skreiv om boka.

Denne pocketboka raska eg litt tilfeldig med meg sist eg var bare såvidt over svenskegrensa. Eg likar best å lesa skandinaviske bøker på originalspråket, men dessverre er det vanskeleg å få tak i dei. Som regel er svenske og danske bøker omsette til norsk før dei kjem i hyllene i bokhandlar. Kanskje det har med omsetjarane sine arbeidsvilkår å gjera.

I alle fall; eg sprang omkrig i Töckfors, eller kor det nå var, og leitte etter ein bokhandel, noko det viste seg å ikkje vera i det heile tatt der i byen. Nok ein gong lurde eg på om eg var ein skikkeleg raring som ikkje primært kom til sverige for å kjøpa flesk og sprit og sigarettar…

Men på eit på daglegvarebutikken med uendelege hyllemeter kjøledisk med flesk og skinke fann eg eit lite stativ med pocketbøker. Eg fekk plukka med meg to av dei, og begge gav meg store lesaropplevingar.

Etter å ha lese og snufsa meg gjennom berndomsskildringane der ein får oppleva frå innsida korleis det er å vera eit barn som lever med mobbing på skulen og omsorgssvikt, mishandling og alkoholmisbruk i heimen, slo tanken meg at noko av dette ville eg lesa høgt i 6.klassen min.

Nå har eg snart lese heile boka. Eg trur dei vil bli klokare menneske av å ha fått vera med og dela desse mørke livserfaringane. Me har snakka mykje om det me har lese undervegs. I går las eg utdrag frå boka for skrive-elevane mine som er litt eldre. Det gjorde sterkt inntrykk på dei og.

Eg har mykje eg har lyst til å skriva, så eg kjem truleg tilbake seinare i dag. Akkurat nå ville eg bare oppfordra alle vaksne som les dette til å behandla alle barn dei har med å gjera med respekt og varme. Det kan vera det som gjer at livet deira blir til å halda ut, til å leva med, og til å veksa i. Me veit ikkje kva erfaringar unger ber med seg utan å våga å seia det høgt, men me veit at felles for alle løvetannbarn som klarer seg mot alle odds, er at nokon som var nære dei eller til og med meir perifere vaksne, gav dei livsmot og varme nok til at livet deira gjekk i pluss.

Ein av plussfaktorane i Ethel sitt liv var ein lege ho kanskje møtte 4-5 gonger i sitt liv. Han gav henne eit bilete av katten sin med ei personleg helsing bakpå…

Heidi