Luke sju

Bak luke sju fann eg:

Meir Jens Bjørneboe

Curamed, Decadin og Paracet

Eit tastatur som ikkje virka

Mange fine dikt

Ein kveld på jobb

Eg begynte dagen med meir Bjørneboe. Problemet når eg blir fenga av ei bok er at det er så vanskeleg å leggja ho vekk. Ein blir glad i denne ustabile og utilreknelege mannen fordi det er lett å oppdaga at det bankar eit hjarte der inne som på ein måte vil alt vel. Alt blir bare så komplisert, og han kjem stadig i utakt med alle andre forsi han ikkje heilt kan tilpassa seg nokon bås. I mange år var han antroposof og levde eit tilnærma asketisk liv med ei dogmatisk kone som haldt han fast og bestemt i øyrene. Kone nummer to måtte og vera barnevakt i tillegg til alt det andre. Han utvikla store alkoholproblem, og privatlivet rota seg meir og meir til. Det er kjempetrist å lesa korleis alkoholen kan øydeleggja eit liv totalt. Men dei som kjenner meg veit at eg ikkje er den personen som hadde hatt størst problem med å tilpassa meg eit samfunn heilt utan alkohol, så objektiv er eg ikkje. Men eg vil tru det sjølvbiografiske diktet under seier mykje om korleis det var å vera Jens Ingvald Bjørneboe.

Mitt hjerte det er et foreldreløst barn,
det har verken hjem eller sted å bo,
det har ikke klær, ikke mat eller sko,
det har verken seng eller barnetro.
Det har ingen ro.

Eg vakna med vondt i halsen og tungt hovud. heldigvis fann eg Curamed i huset, og har kjøpt endå meir. Eg har veldig gode erfaringar med råmjølk mot begynnande forkjøling, men kanskje eg var litt seint ute å koma i gang. Det kjennest i alle fall ikkje betre enn det gjorde i dag morges, men stort sett har eg gjennomført alt som stod på timeplanen, så eg skal ikkje klaga.

Det viste seg at batteria i tastaturet var flate, så macen min har ikkje virka før nå. Eg fann ut at då fekk eg heller kosa meg med kalenderane mine til eg skulle på jobb i kulturskulen. Eg har jo samla dikt heile hausten, så eg har så mykje fint å skriva inn i dei. Litt ekstra sentimental har nok halsesjuka gjort meg, for då eg skreiv desse versa av Tove Ditlefsen inn i ein kalender, begynte tårene å trilla…

Først var de sød forventning

og stor, unævnelig glede

i slegt med skyer og stjerner

og allevegne til stede

*

Så blev de levende, nære

spæde selvstendige tanker,

to øjne ser spejler månen,

et hjerte der ensomt banker.

*

Mørket er blidt og varsomt,

regndråber er så rene.

Gode børn er en gave.

det er ondt at være alene.

*

Dette er bare tre vers av ganske mange. Eg anbefalar å lesa heile diktet.

Nå har eg vore på jobb og bedrive både dramaundervisning og manusskriving. Eg går mot ein relativt tidleg kveld med Bjørneboe.

Heidi