Independence day

Det viste seg at yr i Norge hadde truffe betre med vermeldinga enn amerikanarane. Omtrent samtidig som me gjekk ut her i frå med lånt paraply i veska, slutta det å regna. Dagen har vore klar og fin med sol og sterk varme. Og visst blei det pølsespisekonkurranse på oss på Coney Island. Me reiste med t-bane til Brooklyn, men etterkvart gjekk han oppå jorda slik at me faktisk fekk sett oss om. Det er utruleg mykje kjekkare å sjå landskap enn svarte tunnelar under jorda. Livet inne i vogna vår var som ein liten teaterforestilling. Ein mørkhuda mann sprang rundt med eit amerikansk flagg og ønska alle happy independenceday han fortalde at han hadde kome frå Nord- Afrika og gått gjennom både det eine og det andre for å få bli amerikanar, men nå hadde han klart det, og han var så stolt over landet sitt. Ein av medpassasjerane som var turist, fekk trikkebilletten hans for å kunna ha som souvenir frå New York.  Mottakaren påpeikte at han hadde fått ein heilt lik billett sjølv, men det var tydelegvis heilt irrasjonelt, billetten var hans, det var bare å ta i mot. I same vogna rett overfor oss sat det eit ungt par med tydeleg indianske trekk. Dei hadde med seg to jenter. Den minste var litt over året, og vart litt sutrete og utolmodig. Mora tok henne på fanget og gav henne mjølk på tutteflaske for å roa henne ned. Dei var så vakre, den vesle jenta i grønn solbukse med skikkeleg knubbete etasjelår, sugde fornøgd på flaska medan ho snurra ein hårlokk rundt eine fingeren. Mora var så flott med hatt på hovudet og eit blikk som lyste av omsorg, ho nynna lågt for barnet på fanget, ei skikkeleg indiansk madonna med barn. Eg skulle ynskja eg kunne fotografera dei eller mala dei, men slikt gjer ein ikkje. Etterkvart kom det inn fleire og fleire på toget. Nokre kom nærast i badedrakter med barnevognene fulle av badeleiker, Det var tydelegvis ein badeplass i nærleiken. Så, då reisa nærma seg slutten kom det på ein skikkeleg kjempe av ein mann, mørk i huda han og, med ei gigantisk joggebukse. Han klødde tydelegvis på låra, for han stod og heiste buksa opp og ned, før han tok ut øyrepluggane sine og begynte å suga på den eine. Så sette han seg på veska si lent mot dørene, og haldt på å detta baklengs ut. Det mest underhaldande var at nykomlingen henvende seg til han med det amerikanse flagget, nå var det flaggberaren sin tur til å gjera som dei andre passasjerane hadde gjort då han var på sitt ivrigaste, stirra tomt framfor seg i lufta og gjera seg mest mogleg usynleg.

Vel framme var tusenvis av menneske samla for å sjå på pølseeting. Det var cheerleading og musikkorps og ein ellevill konferansier med onkel Sam- hatt, og på scenen stod tolv damer klare til konkurranse. Dei hadde kvar si bøtte med pølser med brød og ein som stod og telde for dei, og i tillegg eit stort glas vatn. Me vart gjort merksame på at pølseeting var som idrett å rekna, og at det låg hard trening bak. Merkeleg nok var damene små spede og veltrente. Det gjaldt å eta mest mogleg pølser på ti minutt, og dei hadde kvar sin konkurransestil, nokre av dei dansa rytmisk medan dei åt. Sjølv om me stod nokså nære scenen så var det svart av folk og vanskeleg å sjå, så me fekk det heile på storskjerm med nærbilete av deltakarane. Vinnaren klarte å trykka i seg førtifem pølser på ti minutt. Koss ei lita tynn dame får plass til førtifem pølser med brød er meg ei gåte, men treninga gjekk mellom anna ut på å utvida magesekken systematisk. Sjølv om eg syntest det var ein nokså motbydeleg idé med heile konkurransen, så lot eg meg sjarmera av steminga, musikkorpset og det jublande folkehavet. Nokre som ikkje lot seg sjarmera var ein gjeng veganarar. Dei stod på god avstand, under oppsyn av politiet og protesterte med store plakatar mot det dei opplevde som ein forkasteleg situasjon. På nokre av plakatane hadde dei teikna «hot dogs» som levande hundar mellom to pølsebrød. I pausen før herrene skulle sleppast i pølsebøttene var det pause der publikum kjøpte seg… varme pølser sjølvsagt… Me fant ut at me fekk feira skikkeleg når det først var fjerde juli, så me stilde oss i pølsekø me og. Eg passa bare på å ikkje vera synleg for demonstrantane i det eg, ikkje utan ei viss nyting, åt pølsa mi. Sunniva og eg trakk oss tilbake under oppvarminga av publkum før startskotet gjekk for dei mannlege deltakarane. Sunniva haldt bokstaveleg talt på å besvima av varme og utmatting i folkehavet foran storskjermane, så det var best å finna ein kjølegare plass. Derfor fekk eg ikkje sett beste mannlege pølsespisar setja ny verdsrekord gjennom å eta var det sekstiåtte eller sytti pølser. Det kunne eg i grunnen leva greitt med, og angrar eg, kan eg gå til kjærasten min. Han har nemleg både film og foto, – trur eg.

Heidi