På fiiin kinesisk restaurant.

Sidan me bur i Chinatown, vart det beslutta at siste kvelden skulle me på kinarestaurant. Sidan alle gatene her har diverse slike, så bestemte me oss for å vandra litt gatelangs og bestemma oss for ein av dei. Kjærasten min fann ein plass han meinte var svært autentisk, litt småshabby utanpå, men med mange glade menneske som sat og åt der inne, mesteparten kinesarar. Det hadde han høyrt var eit godt teikn. Ungdomane våre stansa på den andre sida framfor ein langt meir fasjonabel fasade med diverse avisutklipp og eit diplom for å vera den finaste kinarestauranten i byen på eit gitt tidspunkt. Dei meinte at det var staden for oss, og dei fekk støtte av mor si, visst skulle me for ein gongs skuld eta på ein premiert plass. Då kjærasten min kikka inn, vart han beroliga av alle dei kinesiske gjestene og gav oss grønt lys for å gå inn. Han gjekk sjølv for å ta ut meir pengar, og sa at me kunne bestilla for oss alle.

Der inne var det ganske fasjonabelt, med minst seks svartkledde kelnarar midt i romet. Me fekk eit bord til fire og menyar, og samtidig stod dei der med ei kanne rykande varm jasminte, som me fekk servert i små hankelause koppar. Dei bad oss studera menyen så ville dei koma tilbake. Då me opna menyane fekk me litt bakoversveis. Til forrett kunne me mellom anna bestilla crispy springrolls, det syntest alle høyrdest godt ut, men resten av maten skremde nesten matlysten av oss. Menyen var forsynt med fargefoto av dei ulike rettane. Du kunne bestilla heilsteikt pekingand med hode og det heile, anretta på eit fat der det såg ut som ei symjande and. Vidare kunne ein bestilla frityrsteikt krabbe, med skall og det heile, sniglar i kvitlaukssaus, frityrsteikte andetunger, innebakte kamskjell, frosk i ulike former, og eit eller anna heilsteikt på fat som me ikkje kunne avgjera om var heilsteikte små andungar, kyllingar, eller kanskje froskar… Vidare var det ein del rettar som involverte hummar, reker, krabbe eller kongereker. Eg liker normalt sjømat kjempegodt, men er litt skeptisk til å eta det i utlandet, og ungane mine likar det ikkje.

Eg kjende at eg i grunnen ikkje var svolten i det heile tatt, og lurte på korleis me skulle koma gjennom dette måltidet. Leif hadde og dukka opp, og var omtrent like skeptisk som oss, men hadde me ikkje drukke teen og ete av salaten, me kunne ikkje gå nå… Det var bare spisepinnar på bordet, og Sunniva som er ganske flink sosialt, smilte strålande til den einaste kvinnelege kelnaren og spurte om ho ville visa oss koss me åt med pinnar, me fekk ein instruksjon, og kelnaren kom tilbake. Sunniva hadde til si letting oppdaga at det gjekk an å bestilla steikt ris med kylling. Då Halvard bestilte det same, sa kelnaren at her bestilte ingen det same. I Kina var det nesten som ei fornærming å bestilla det same, for då fekk me bare smaka på litt av utvalet. I Kina bestilte alle ulik mat og forsynte seg av fata alle saman. Halvard bestilte tappert lammekjøt med salat. Me fekk bore inn vårrullane, og dei var kjempegode. Så kom dei med rett etter rett som alle fekk smaka på, bortsett frå retten steikt ris med kylling var det ikkje ris til maten. Tallerkane var ikkje større enn kaffiasjettar, så det vart etterkvart litt problematisk kor me skulle legga bein og anna rusk.  Eg hadde sett for meg at me nesten ikkje kom til å røra ein del av rettane, og at porsjonane var gigantiske som dei ofte er i USA, men desse var ikkje spesielt store. Eg var redd at det kjærasten min hadde bestilt var andetunger, men det viste seg å vera ein slags samanrulla kjøt. Salaten smakte nydeleg, med ulike nøter og frukter i, og det same gjorde små frityrsteikte porkchops med kvitlauk. Medan me åt fekk me fleire gonger påfyll av varm te i koppane våre i tillegg til drikka me hadde bestilt.

Til mi store overrasking åt me opp maten med smitt og smule. Etterpå fekk me servert delikat oppskoren frukt med tannpirkarar til å ta med, lykkekaker med spådomar i, og våtserviettar til å vaska hendene med.  Letta og litt opprømte kunne me gå der i frå, sånn passe mette alle saman. Me lurte på om lærdomen var å ikkje strekkja oss mot det aller mest avanserte i restaurantbransjen, men heilt sikre var me ikkje. Det var jo faktisk veldig godt.

Heidi