Sundag føremiddag i Chinatown

Me vaknar og kikkar ut av vindauget mot parken, der står det ein gjeng damer, ein del av dei heilt sikkert over 70, som begynnar dagen med skyggeboksing. Det er første gongen eg har sett det i ein stor flokk slik eg innbillar meg at det er i Kina. Det ser relativt uorganisert ut, det virkar som om ei tilfeldig dame startar ei rørsle og så fylgjer dei andre med, og at dei skiftar seg i mellom på å setja i gang med neste bevegelse. Dei utfører rørslene sine smidig og mjukt, men uendeleg langsomt. Det er merkeleg å sjå på, det ser ut som ein dans laga for ein teaterscene i eit relativt eksperimentelt teaterstykke. Handveskene sine har dei hengd på innsida av nettinggjerdet som går rundt parken.

Frokostkafeteriaen finn me ved å gå ut av Mulberry Hotel og to hus lenger ned i gata. Der kan me velgja mellom jordbærpannekaker med oppskoren frukt, ulike variantar med egg, bacon og toast saman med pommes frites og arme riddarar. Eg bestiller jordbærpannekaker ,fordi eg har rekna ut at dei usøta pannekakene laga av grovt mjøl, truleg er det sunnaste alternativet sånn alt i alt. Sirupen som fylgjer med let eg vera å hella over. I dag er dei tomme for jordbær og spør om det går bra med bananpannekaker, det gjer det.

Tilbake på Mulberry Hotel pakkar me koffertane våre. Det er vemodig at me skal reisa frå New York, men aller mest vemodig at Sunniva og Halvard skal reisa heim til Norge medan me skal leia bil og fortsetja ferien utan dei. Det har vore fint med denne veka saman. Når alle lever travle liv, så er det gull verd å få litt skjerma tid med tenåringane sine. Eg og Sunniva er klare til å gå ut før dei andre, og bestemmer oss for å ta ein føremiddagstur på eiga hand.

Når me kjem ut står det eit musikkorps og spelar utanfor det huset som rommar eit begravelsesbyrå, og vimplar på gata kunngjer at det er «funeral going on.» Ein stor bil står framfor huset, på taket av førarhuset er det eit stort bilete av avdøde, som er ein staseleg dresskledd mann i sekstiårsalderen. I alle fall er han det på biletet. Me kan jo håpa at han rakk å bli tretti år eldre enn han er på biletet. Rundt biletet og på taket av bilen er det pynta med enorme blomsterdekorasjonar som eg antar er av silke. Bak er bilen og dekka av silkeblomar. Eg går ut frå at det er ei kiste bak i der, men ho er heilt dekka av blomar. Ved bilen står det dresskledde personar med nokre merkelege kvite hovudplagg. Eg går ut frå at desse hattane er eit teikn på sorg, men om det er seremonimeistarane eller næraste familie som går med slike veit eg ikkje. På gata ligg det ein mengde papirstrimlar. Om det står noko skrive på dei veit eg ikkje.  Dei sørgjande står på fortauet og ventar. Dei har alle kvite sørgjeband rundt armen. Bilen med biletet av avdøde begynner å kjøra seint, seint framover. Frå ei sidegate kjem det kjørande ei rekkje svarte bilar med svartkledde sjåførar. På antennene har dei lilla vimplar som det står «funeral» på. Gjestene set seg inn i bilane og kortesjen kjører.

Me går nedover gata og ut av Chinatown. Sunniva har på seg fotsid mosegrøn kjole med lys dongerivest oppå og høge conversesko. Det gullblonde håret lysar i sola. Ho er så fin der ho går. Me passerer World Trade senter og går ned til elvebredden. Det kjøpar me oss noko kaldt å drikka og set oss i sola med utsikt til frihetsgudinna og ser på folk og snakkar. Me får sms om at dei to andre vil møta oss i Little India til lunsj, der blir det pizza og pasta på nokon og steikt fisk til meg. Det er så varmt ute at det er godt å eta inne.

Før taxien skal henta oss, blir det tid til ein liten halvtime i parken rett over gata. Det er tydelegvis ein ynda plass for innbyggjarane i Chinatown på sundagar. Heile tre musikkgrupper er i sving, sjølv om det er ein veldig liten park. Dei har ulike rytmeinstrument og eit strykeinstrument som ser ut som ein stav med strenger på, lyden kan minna om fiolin. I tillegg har gruppene kvar sin songar. Den eine er ei dame på ca 70 år som står og syng av hjartans lyst med eit noteblad i handa. Både songen og musikken er svært framandarta. Gruppene spelar kvar sin musikk, men det ser ikkje ut til å plaga nokon at parken er så liten at me høyrer alle omtrent like godt. Rundt små bord sit det kinesarar og spelar kortspel og det eg trur må vera Mah Yong. Interresserte tilskodarar står rundt borda og kommenterer. Midt på plassen står det ei statue av ein berømt kinesar. Foreldre går tur med små barn og besteforeldre går tur med fornøgde små barn som har fått is. Ein eldre kinesisk mann med nøkleknippe frå NYPD kjem smilande bort til oss. Han spør om me er spesielt interesserte i kinesisk kultur sidan me sit der. Det er litt vanskeleg å skjøna kva han seier med den spesielle og ganske markante kinesiske aksenten, men til slutt forstår me kva han meinar og smiler tilbake. I ein liten paviljong driv ei gruppe menneske med skyggeboksing.

Klokka blir kvart på tre, og me går tilbake til hotellet for å pakka koffertane våre inn i drosjen som skal ta oss til flyplassen.

Heidi