The Crystal Point inn, Point Pleasant, New Jersey

Det var med ein klump i halsen eg såg til at Sunniva og Halvard vart sjekka inn på flyplassen med dei store koffertane sine. Det kjendest litt i overkant at dei skulle reisa heim aleine og at me skulle ha eit Atlanterhav mellom oss og ungane. Då me omsider hadde sjekka ut lånebilen, fann eg ut at det ikkje var nokon grunn til å vera engsteleg for ungane, me var sannsynlegvis i ein langt farlegare situasjon sjølv…  Det undrar meg at det ikkje ved bilutlån er ein obligatorisk instruksjon av korleis bilen virkar. På den me fekk utdelt var alt annleis enn var vane med, automatgir med ein spak for ulike innstillingar, «håndbrekk» som skulle opererast med foten, og startknapp som skulle brukast saman med ein nøkkel nede til venstre, ved rattet. Eg har fått lov til å avsløra på ein litt diskret måte at det gjekk ein time før me fann heilt ut av automatgiren. Før det høyrdest motoren ut som ein symaskin som vart råkjørt.

Ikkje før hadde me fått bilen til å starta, før me skulle ut i den aller verste trafikken rundt JFK- flyplassen. Me kom litt skeivt ut og GPS-en, takk og lov for den, leia oss inn og ut av motorvegen i skarpe av og på svingar for å få oss på rett kjøl att. Eg takka alle gode makter for at eg ikkje var sjåføren og kikka i alle dødvinklar og speglar sjølv om det sikkert var til meir bry enn hjelp at eg gjorde det.

Mareritt-trafikkbiletet varde ganske lenge. Det var tolvfeltsmotorveg mot New York, for me måtte jo tilbake same vegen for å koma sørover, og over minst ei av desse høge bruene i New York området der trafikken går i fleire etasjar og fleire felt.

Då me hadde kjørt eit par timar, fekk me melding frå Sunniva om at flyet framleis stod på bakken, ein halv time etter at dei skulle ha letta, og at dei sa at det framleis kunne gå ein halvtime før dei var på vengene. Me trøysta oss med at det framleis var litt tid å gå på ved flybytet på Heathrow.

Me kjørde av motorvegen på ein service-station der det er bensinstasjon, toaletter, i dette landet forøvrig kalla restrooms for diskresjonen sin sak, og ulike former for kafear. Me såg på kartet og bestemde oss for å hoppa av motorvegen for å finna ein litt rolegare plass å kjøra og ein hyggeleg plass å overnatta. Ute ved kysten ein stad i New Jersey fantest det ein liten plass som heitte Point Pleasant, og kva høyrest vel finare ut enn ei overnatting på Point Pleasant. Det var litt kronglete å koma dit, men på det første motellet hadde dei rom til oss. Det var faktisk bare eit rom att, og det var handicap-romet som var tilrettelagd for rullestol. Dei advarte om at det kunne bli «a bit noisy» for dei hadde tre bryllaup der i går, og dei andre roma var utleigde til bryllaupsgjestene. Me tåler litt lyd, så me slo til.

Rett over vegen var det ein liten restaurant med havterrasse der me vart fortalde at dei hadde «wonderful seafood,» me tenkte at det ikkje var nødvendig å ta med leiebilen tvers over vegen, men då me spurde ein av gjestene om vegen dit såg han litt bekymra på oss og sa: «You guys should be careful crossing the highway, you should be really, really careful.» Det gjekk opp for meg at nå som me er ute av New York er me igjen i den delen av Amerika der ein kjører over vegen i staden for å gå. Heldigvis hadde dei fått opp ein lysregulert fotgjengerovergang, for bilane kjørte verkeleg raskt. Eg lurer på korleis gamle damer med stokk og rullator kjem seg over vegen her borte, for det er slik at når me begynner å gå, tel trafikklyset ned dei 20 sekunda me har til å koma over, og ein skal leggja seg i eit relativt raskt gangtempo for å klara det. Vel over vegen var det ein koseleg restaurant akkurat som lova, og me sat ute på terrassen i havkanten og åt laks.

Klokka to om natta for oss, tikka det inn melding frå Sunniva om at dei var landa på Heathrow ein del forsinka. Eit kvarter seinare ringte ein fortvila Halvard og sa at fordi dei var så seine vart bagasjen deira ikkje sjekka inn på flyet til Sola og at dei måtte henta bagasjen på ein heilt annan terminal og ikkje kom til å rekka flyet heim. Han hadde prøvd å få hjelp på flyplassen, men hadde opplevd folk lite imøtekomande og hjelpsame. Han hadde bare fått beskjed om å henta bagasjen, og dermed hadde dei ingen sjanse til å rekka flyet som framleis ikkje hadde gått då me snakka med han. Det var ikkje akkurat draumen å bli sitjande att i London utan gyldig billett vidare…  Kjærasten min begynte å sjekka opp på internett og fann ut at British Airways ikkje hadde fleire avgangar til Sola i dag, men at dei hadde ein til Oslo og ein til Bergen. Me kjende at nå var me ganske langt vekke frå ungdomane våre. Kva om flya var fulle? Kva rettar hadde dei eigentleg.

Ein time seinare ringte dei og fortalde at dei var blitt sjekka over på eit fly som skulle gå i tolvtida engelsk tid, og at det såg ut som om ting hadde ordna seg. Etterpå fekk me sove litt, og me reknar med at nå burde dei vera trygt landa i Norge, men me ventar på ein telefon som kan bekrefta det. I mellomtida har me vore å henta oss amerikansk hotellfrokost som ofte er kaffi, muffins og kjeks. Her var det hakket meir heimsleg med bagels og smøreost i tillegg til det veldig søte syltetøyet dei serverer til frokostkakene. I tillegg fekk me god appelsinjus. Nå er det Washington DC neste, eller nærare bestemt Springfield, like utanfor Washington. Der har me bestilt hotell i kveld.

Heidi