Washington DC

Ein sommarfugl kom inn på T-banen. Han virra forvirra omkring og søkte lyset i taket. På første stasjonen over bakken klarte han å fly ut att.

Washington DC var monumental. Det området me såg, det typiske turiststrøket, var veldig forskjellig frå Manhattan. Det minde meg nesten litt om Roma. Det var mange store, flotte bygningar, og mange minnesmerke, men ingen skyskraparar. Dei hyllar krigsheltane sine overalt. Det virkar som om ein slags militærpatriotisme blir brukt som eit slags nasjonsbyggande lim her i landet. Eg saknar litt motforestillingar når dei snakkar om «our soldiers abroad, that protect their country.» Men det er stort og fint alt saman og folk me møter er vennlege og stolte av å vera amerikanar.

Ei tysk tenåringsjente fotograferte oss framfor «det hvite hus». Barack Obama må gå langt når han skal kjøpa mjølk og brød, for det var få daglegvarebutikkar i nærleiken. Men han har ein stor fin hage… Me kjørte turistbuss, for det hadde eg veldig lyst til. Me sat på taket i steikjande sol, og det var veldig fint heilt til kjærasten min nesten fekk heteslag og me måtte gå av bussen. Han var kvalm og uvel og bleik under solbrenninga. Me gjekk inn på eit museum med moderne kunst og han fekk sitja på ein benk og koma seg litt. Bileta var fine. Så leitte me etter ein plass å eta lunsj, men slike plassar fann me ikkje. Me vart anbefalte kafeteriaen på eit anna museum. Kjærasten min ville ikkje ha noko, men då eg hadde handfora han litt med banan, ost, salte kjeks og cola, så kom han seg litt.

Me fann ut at det var nok sol, så me gjekk på National Archives, eit veldig fint museum, med ei fin utstilling akkurat nå om historiane og menneska bak søknadane om å få lov å koma  inn i USA. Me fekk sjå filmklipp med ulike presidentar og sjå ulike propagandafilmar som var laga gjennom åra for å rekruttera til forsvaret. Nokre av dei fekk det til å gå kaldt nedover ryggen min. Nokre av filmane var laga for gutar i highschoolalder, og framstilte forsvaret som ei blanding av speidarleir og moglegheiten til å gjera lynkarriere og bli suksessfull. Begge musea hadde gratis inngang, men securitysjekk av vesker og personar. På det siste museet stod ei myndig dame i uniform i inngangen og ropte med høg røyst: No cameras, no drinks, no food, no metal and no chewinggum!» Ho snakka så høgt og autoritært at eg eit sekund trudde ho skulle informera oss om ein bombetrussel eller noko.

Då me kom ut stod det ein gatemusikar litt lenger nede i gata og spelte «Just a closer walk with thee,» på trompeten sin. Me gjekk gjennom ein park, og aldri har eg sett så mange og så store humler som i Washington DC. Me måtte leita lenge etter ein stad me kunne eta middag og ende opp med ein veldig god salat og ein sandwich frå ein hurtigmatkjede. Nå er det kveld på hotellet med planlegging av morgondagens reiserute, varm kaffi frå resepsjonen og kald drikke frå ein automat i gangen ein etasje ned, for automaten i vår etasje har me ikkje fått til å virka. Kveldens finaste TV program var ei nonne som snakka om tilgjeving. Det å vera i stand til å tilgje, det å ha evna til å ikkje dømma andre, det å ha evna til å møta andre med kjærleik og å møta livet sitt med kjærleik. Det er alternativ livskunst. – Trur eg.

Heidi