Alt du har levd

Eg prøver meg med litt spontanlyrikk,fordi eg eigentleg er for trøytt til å skriva så mykje anna fornuftig. Eg trur teksten under blir til eit ekte dikt ein dag, i kveld er det ei litt uferdig råskisse. Dagen har vore lang, god og innhaldsrik. Eg har fått med to lange og interessante møte, ein tur med elevane i nydeleg sommarver, ein lunsj med Jan Ivar, ein generalprøve og ein urpremiere på det stykket me har sett opp med ungdomsdramagruppa vår.  Nå er det ikkje så mykje att av meg, men sola skin så fint og det er herleg sommarkveldtemperatur ute. Eg håpar Sunniva, Irene og Erik Mikal tilgir at eg har brukt eit teaterbilete av dei som illustrasjonsfoto. Eg liker dette biletet veldig godt.

*

Alt du har levd

ber du med deg.

Ein tyngde mot akslene,

ei kraft i ryggrada,

ein styrke i leggane

som presser føtene dine mot jorda,

den du ein gong er teken frå,

den du ein gong skal tilbake til.

Du ber på eit liv

som tyngjer hendene dine,

og som gjer eit streif

av vemod til songane dine.

*

Alt du har levd,

alt du har elska,

alt du har ledd, lengta

og gråte ut,

løfter deg,

ei oppdrift i hoftene dine

fjørlette venger på akslene,

lette bobler

av lått frå nederst i magen,

held deg oppe,

løfter deg

gir deg panoramautsikt

over kvardagane

og kirsebærtrea

som blømar i år igjen.

Løftar deg mot det heilage

som alltid har halde deg oppe

og ein gong skal fylla deg heilt.

*

Og langsamt blir du ei bøn

om dette som heiter å leva.

Heidi