Med sandpapir i auga

Delvis på grunn av augustdaganes graspollenallergi, delvis på grunn av ein fullmøblert arbeidsdag, sit eg her og glipper med augeloka, men eg skal skriva litt likevel, for det har eg gledd meg til. Nå har eg nesten nådd det merkelege punktet eg skreiv om i eit innlegg i sist veke eller noko, om at ein ikkje forstår korleis ein kan snu livet tilbake til jobb og kvardag att, og så etter veldig få dager har ein nesten gøøymt at ein nettopp har hatt sommarferie. I dag har me hatt ein travel dag med elevframmøte både i skule og kulturskule. I dag har eg møtt fprsteklassingane eg skal jobba med i år. Dei er veldig søte, sprell levande, og framleis veldig små. Eg gler meg til å bli godt kjend med dei.

I dag møtte eg ein flott ung mann på veg ned trappene frå klasseromsetasjen vår. Eg ser på han: «Hei Heidi!» «Hei?» Eg ser meir på han. Det er noko kjend, men eg klarer ikkje plassera det. «Hugsar du meg? Du har vore læraren min». Eg smiler litt usikkert. «Eg er Tore…» Nå ser eg det jo. Visst er det Tore, den flotte vesle førsteklassingen frå den aller første klassen, den som var bare min, i 1987… Nå er han her som far til ein førsteklassing. I fjor var det og førsteklassingar som var barn til elevar på det same kullet, og i går var eg på kurs i lag med ei av jentene frå den same klassen, som nå skal vera lærar i førsteklasse på naboskulen, og som sjølv har ei dotter i andre klasse. Den klassen dei gjekk i fekk min første kjærleik og min første store iver og mine mest sprelske innfall. Samtidig fekk dei sannsynlegvis mine første vaklande erfaringar med å vera hovudansvarleg for ein gjeng ungar. Den gongen trudde eg at så glad i elevane sine blir ein bare ein gong i livet. Nå har eg forlengst forstått at eg tok heilt feil. Eg blir like hodestups oppteken av elevane mine kvar einaste gong, sjølv om fryden med å gjera ting for første gong er bytta ut med ganske mange år med erfaring, er det framleis nytt og spennande å møta nye barn og bli kjend med dei. Denne gongen som spesialpedagog på trinnet.

Eg hugsar faktisk veldig godt min eigen første skuledag, og at mor ropte på meg om ettermiddagen og sa at nå måtte eg høyra ein song på radioen. Det var Ingebrikt Davik som song «Første skuledagen min», ein song eg hadde høyrt mange gonger, men i dag var han liksom til meg. Eg hugsar at det gjekk høgtidelege gys gjennom meg der eg stod og høyrde. Eg vart nesten litt sjenert fordi akkurat denne dagen, i august 1968, var det eg som var ny skulejente med kvit bluse og foldeskjørt og blårutete ransel med blomstrete pennal i og ny matboks av metall. Framleis blir eg rørt av den songen.

Første skuledagen min