Open dør mot hausten

Ein stor regnboge stod på himmelen i vest då me samla ungane for å gå på tur. Plutseleg var det heilt andre temperaturar ute enn dei me har hatt heile seinsommaren. I skogen samla ungane pinnar, konglar, blad og barnåler for å sortera i haugar på ti og ti. Medan me sat og åt nista vår og filosoferte over korfor humler stikk medan me studerte ei humledronning me hadde funne på ein trestubbe. Ho virka lett sjanglete og relativt mett av dage, og hadde store problem med å koma seg på vengene. Førsteklassingane syntest ho var sjarmerande og koseleg og strauk henne forsiktig over den hårete ryggen med kalde små fingrar. Det var og diskusjon om korvidt meitemarkar kan symja: «Det kan dei ikkje, for dei har jo ikkje hender…»

Då himmelen opna slusene sine, var det først litt sjarmerande å sitja under eit stort furutre, godt innepakka i regnjakke, regnbukse og støvlar medan regnet draup ned i termoskoppen og blanda seg med kaffien… Så vart det kaldt å sitja der. Ungane fraus og. Me er ikkje vane med at det ikkje er varmt ute, og fleire var alt for tynnkledde under regntøyet. Me bestemte oss for å gå opp tidlegare enn tenkt, og med to iskalde små hender i mine litt større vaksne, danna eg baktroppa for 1A saman med to elevar. Ungane begynte å synga, først lågt, så høgare og høgare ein song dei fleste hadde lært i barnehagen: «Sol, sol, kom igjen, solen er min beste venn, vekk med skyer, paraplyer, hold nå opp å regne.» Og som ved trylleri vart regnet etterkvart langt mindre heftig. Ein av gutane ropte begeistra til dei andre: «Dæ hjelpe, nå kan me snart ta ner hettene! » Så vart det inneleik i klasseroma i dag i staden for uteleik i klasseroma. Og me var einige om at på neste utedag må fleire av oss kle oss litt betre så me slepp å frysa.

I dag har skriveelevane skrive tekstar om regn og heime har me varma siste rest av den første fårikålmiddagen og ete opp dei aller siste ripsbæra for i år. Dei var mørkeraude av full mogning og smakte søtt og syrleg med vaniljesaus på. Sjølv optimistane blant oss må kanskje innsjå at nå er sommaren definitivt over. Då får me bare seia med Henning Sommerro: «Når hausten kjæm, og sistkveildskløva heinta, då ska æ takk for sommarn så æ fekk.»

Lyrikaren i dag er Erika Burkart. Når eg er i utlandet kjøper eg som oftast med meg ei bok på originalspråket dersom eg er i stand til å lesa det. Det blir ikkje så heilt sjeldan ei diktsamling. I dag blir orda altså tyske. Boka heiter «DIe Transparenz der Scherben».

Zarter Morgen, zu voll
um abzugeben
ein Rauhreifkornweisse Saneb für Fruchte der Luft.
Immerreife.Sie scwinden,
bevor die Hand sie berürht.

Erika Burkart

Stillsteht, bevor sie hinabgeht,
die Sonne,
wirft Strahlen über den Abgrund.

Auch uns
seien die Becher verwechselt.
Wir bitten um Wasser und Licht.

Erika Burkart.

Heidi