Kven lyttar eg etter i stilla?

Det har gått meir og meir opp for meg at det er viktig å ta seg tid til å vera stille. Til å lytta på stemmane inne i seg, til å lytta til menneska du har rundt deg, tenkja gjennom det som har blitt sagt og prøva å vera til stades i ditt eige liv. Eg trur dette liknar på det dei kallar mindfulnes, som er blitt eit slags moteord. Eg tenkjer at mindfulnes på ein måte er noko som har vore ein tilstand sidan eldgamle tider, men noko me kanskje meir enn nokongong treng å bli minna om i denne travle tida med så utruleg mange stemmar og utruleg mange impulsar. Frå oldkyrkja av, har det vore menneske som har drege seg tilbake frå det pulserande livet for ein periode, ikkje for å fjerna seg frå livet, men for å kjenna på det.

Mange menneske har den erfaringa at me av og til veit kva me skal gjera utan at me veit heilt sikkert kva som gjer at me veit det. Det er dette me stundom kallar intuisjon og stundom magekjensle. Truande menneske kan og kalla det «ledelse», eller til og med Den heilage ande. Eg trur kanskje at magekjensle og intuisjon har i seg sterke element av «det me ikkje veit at me veit». Det er ikkje alle erfaringar og tankar me har ord for. På eit eller anna merkeleg vis klarer eg å skriva i blinde på tastaturet, sjølv om eg aldri har lært meg touch eller andre tastatursystem. Eg ville vore heilt ute av stand til å teikna opp kor dei ulike bokstavane ligg på eit tastatur, eg har rett og slett ikkje peiling med rein tankekraft, men fingrane mine veit det på eit eller anna merkeleg vis. Dette mystifiserer eg på ingen måte, eg tenkjer tvert i mot at kroppen har sin eigen hukommelse og sine eigne erfaringar som ikkje er kopla til bevisste tankeprosessar, sjølv om det sjølvsagt er impulsar som kjem frå hjernen.

Oftast brukar eg erfaring og vanleg fornuft når eg skal utføra ei handling, men av og til hender det at eg bare veit kva eg skal gjera utan at eg har ein veldig logisk grunn til det. Plutseleg veit eg bare at eg skal snakka med nokon, besøkja nokon, gje nokon ei oppmuntring eller ein klem. Det hender at eg veit dette i ei tid, og så plutseleg er personen og situasjonen som eg visste skulle koma der. Dette kan mystifiserast eller avmystifiserast. Hjartet mitt veit heilt sikkert mange ting som eg ikkje kan forklara fornuftsmessig, akkurat som fingrane mine finn fram på tastaturet utan at eg anar korfor. Slik kan det vera med tekstar og, plutseleg veit eg bare korleis dei skal vera. Eg skulle ønskja eg hadde det slik med musikk og. Eg skulle ynskja at eg var skikkeleg flink på trompet, saksofon eller piano slik at eg kunne kasta meg ut i spontane jam-sessions og bare sjå kva som skjedde når språket vart musikk.

Det er sant at mange stemmar snakkar til oss. Og samansette som me er, så har me mange stemmar inne i oss og. Det er sikkert fleire enn meg og Tevje frå «Spelemann på taket som fører lange indre monologar, eller kanskje snarare dialogar med seg sjølv. og det er sikkert fleire enn meg som plutseleg ser revynummer i dei små rare hendingane me støter på kvar dag. Det er så mange stemmar som vil ha oss i tale. I bibelen står det om å lytta til Guds stemme. Her skil eg nok lag med mange av dei som les dette, men det er bare spennande. Tenk at eg har bestemt meg for å tru at ein kan lytta etter Guds stemme. Det er sjølvsagt den reine galskapen for dei som ikkje trur på det, og av og til er det reine galskapen i mitt hovud og. Andre gonger er det så verkeleg at eg skulle unna alle å oppleva at verkelegheita opnar seg for under på ein så forunderleg måte.

I ein av dei første aller første salmane eg skreiv, som Bjarte Lending sette melodi til ein gong for lenge sidan er første linja slik.

«I stilla kjem eg til deg, og leiter etter ord, eg rører ved din kappekant og bøyer meg mot jord. I deg er alt så heilag, eg kjærleik er og svik, eg vaklar mellom desse to, og grip din kappeflik…» – eller noko liknande, eg skriv etter hukommelsen utan å sjekka teksten. Eg forstår kva eg meinte den gongen eg skreiv det, ord er ikkje alltid lette å gripa tak i.

Men i dagmorges kjende eg at nå går det mot vår. Det var plutseleg mykje lysare ute då me tok fylgje til jobb, eg og Leif litt før klokka halv åtte i dag morges. Men «ennå sover bjørk og lyng, roser, hyasinter,» som det står i barnesongen.

Eg trur eg vil sleppa til Jakob Sande og. I dag er han kanskje meir handgripeleg enn meg, men eg klarer ikkje dy meg frå å prøva å setja ord på det ordlause ein gong av og til. Kanskje Jakob Sande og prøvde på det då han skreiv denne vakre voggesongen til dotter si?

Voggeong til Siri

Natta tgal i tunet står,
skogane søv der ute,
Månen gyller ditt mjuke hår
gjennom den dimme rute.
Fredfullt søv du i vogga lun
lik som ein fugl i eit reir av dun,
mjukt mot di vesle pute.

Sov du dyraste skatten min,
far skal ved vogga vake.
Vonde makter som her vil inn,
deg skal dei aldri take.
Far kjenner ein som er stor og sterk,
himmel og jord er hans veldes verk,
ingen veit om hans make.

Ville dyr som i skogen bur
flakkar på rov så vide.
Ligg i holer og holt på lur,
vakar ved nattetide.
Deg skal dei no og aldri nå,
far sit ved vogga og passar på,
vik ikkje frå di side.

Sov, du dyraste skatten min,
far skal deg alltid verne,
varsamt jamne ut vegen din,
gjer det so glad og gjerne.
Ute rår den myrkje natt,
sov og drøym, du min dyre skatt,
under den bleike stjerne.

Jakob Sande

Heidi