31.mai

Arbeidsdagen er i praksis nettopp avslutta, og eg og katten slappar av i sofaen i nesten fullt dagslys klokka ti om kvelden. Lyset på denne årstida er heilt fantastisk. I eit dikt eg kan finst fylgjade linje : «mens Gud ennå trodde på menneskene, skapte han juninettene.» Eg skal ikkje gi meg ut på dogmatiske utleggjingar om det teologiske innhaldet i linja, men eg speglar meg i diktaren sin tanke.

I dag fortalde eg elevane mine at dette er den siste vårdagen, i morgon er det juni og då er det sommar. Eg måtte samtidig konfontera dei med den litt mørke sanninga at eg ikkje kan garantera at dei får bruk for tynne sommarklede med det første.

Datoen i dag tilseier at når det gjeld maibloggen, så er han fullend med dette innlegget. Eg kan fornøgd med eigen innsats setja klistrelappen «mai-23» på det store digitale syltetøyglaset og setja det på den store hylla saman med dei andre 17 årgangane…

Så kan eg diskutera med meg sjølv kva eg skal med 18 årgangar mai. Det er ikkje sikkert eg kan gi eit godt svar. Dokumentera livet ? For meg sjølv? For andre? For etterkomarar og samfunnsforskarar? Fordi eg ikkje er typen som er i stand til å gi slepp på noko som helst. Kanskje litt alt saman…

Det kjennest godt å framleis ha stor glede av å skriva, og det kjennest litt godt å kviskra eit oppmuntrande «Oppdraget utførd for i år!» til meg sjølv.

Takk for fylgjet, gode venner. Eg kjem nok til å skriva ein del simmarblogg etter kvart… God juni, til alle saman.

Heidi