Døra på gløtt til hypokondar-romet

Kanskje eg med dette kan gi eit ansikt til noko mange kjenner seg att i? Eller opna døra på gløtt til noko du aldri har kjend på kroppen.

Dei som kjenner meg godt veit at eg nesten aldri er sjuk, og at eg samtidig tenderer til å vera skikkeleg hypokonder. Eg er alltid livredd når eg har møtt fram til mammografi eller liknande og føler meg dødsdømt heilt til eg får svaret i posten om at eg ikkje har noko å bekymra meg for. Eg trur eg må ha nesten norsk rekord i å ta hurtigtestar for korona, for å forsvara meg sjølv litt, så var det mest fordi eg visste at eg som ansatt i barneskulen var veldig eksponert for smitte, og eg var livredd for å smitta andre. Det kan kanskje kallast sekundærhypokonderi? Redselen for at nokon skal døy av korona fordi eg har smitta dei…

Eg og syster mi har det likt. Me er mellom dei få eg veit om som er redd for at ein tur til optikaren eller tannlegen kan avsløra alvorleg langt framskriden sjukdom. Me har ein teori om at det ligg i genene etter at bestemor som lita jente mista mor si og nesten alle søskena i tuberkulose. Det at slike opplevingar kan setja genetiske spor har faktisk fått eit slags vitenskapeleg belegg dei siste åra, sjølv om dei fleste er skeptiske til teorien når eg nemner han for dei.

Nå har eg igjen for litt over tre timar sidan på ny fått livet i gave. Eg har i eit års tid gått og kikka på ein føflekk og tenkt at den burde eg sikkert få sjekka. Dei siste vekene har eg følt meg forfulgt av artiklar om føflekk-kreft og høyrt om andre som har fjerna føflekkar som viste seg å vera noko ein ikkje burde gå med. Eg tenkte at det kunne vera eit teikn på at eg måtte koma meg i veg for å få vist flekken min til nokon som hadde greie på deg.

På fredag bestemte eg meg, og sykla til M44 med klar agenda om å få scanna den gjeldande føflekken. Eg måtte svara på mange spørsmål, og dei fotograferte føflekken med noko som likna på ein butikk- eller biblioteks-scanner. Ho som gjorde det lurte på om eg ville sjå flekken på skjermen. Det kunne eg godt ha takka nei til, for på skjermen i sterk forstørring såg han heilt forferdeleg ut. Så vakla eg ut der i frå og gjekk inn i den redde venteperioden eg visste måtte koma. Eg klandra meg sjølv for ikkje å ha gjort dette for lenge sidan, for nå kunne det fort vera for seint. Eg fekk beskjed om at eg ville få sms -beskjed når hudlegane hadde sett på flekken, og at dei ville ringa i tillegg viss dei fant noko bekymringsfullt. Det kunne ta ei til to veker å få svar. Eg førebudde meg på alle moglege tilbakemeldingar. Mest på dei aller verste.

Eg tenkte at nå vart det to veker i alarmberedskap, der eg skulle bli nervøs kvar gong eg fekk ei melding, for ikkje å seia ein telefon. Det viste seg at eg fekk sms-en allereie i dag. Eg skalv sånn på hendene at eg nesten ikkje fekk til å slå inn dei to kodane eg trengte for å opna svaret. Det viste seg at eg slapp i frå engstelsen med liv og helse denne gongen og. Flekken dei hadde scanna var heilt ufarleg, med eit fint latinsk namn. På norsk vart det på folkemunne kalla ein «gammelmannsflekk». Det namnet får eg heller leva med.

Eg veit at verken liv eller helse er sjølvsagte greier. Kvar dag som helst kan me få ein takstein i hovudet eller noko endå verre. Eg føler at eg nok ein gong har fått livet i gave. Det kjennest veldig godt sjølv om den innerste delen av hypokonderhjernen min kviskrar at hudlegar og kan ta feil.

Det var i grunnen bare den gleda eg ville dela i dag sidan eg nå ein gong har opna ein sommarblogg. Pass godt på deg sjølv og ikkje vent med å få det sjekka dersom du er engsteleg for noko. Sjølv feirer eg livet med blomsterbuketten på biletet og kald rabarbrasaft. Moreller kjøpte eg og med meg heim.

La oss vera glade for å ha kvarandre.

Heidi