Mennesket og speglane

Eg trur mange har hatt den same opplevinga som meg. Nokre gonger er ein i eit rom det er litt trist å gå ut av. Etter ein av dei første Korsveifestivalane eg var på, hugsar eg at eg følte uvilje mot å lesa aviser igjen, og motvilje mot å skru på fjernsynet og bli ein del av den vanlege verda igjen.

Eg har høyrt andre fortelja at dei kan ha opplevd det same etter yogaleirar, lange fjellturar, eller feriar ein roleg stad langt borte frå det vanlege livet.

Nå er det ikkje rett å kalla ein Korsveifestival ein stille stad. Tvert i mot kan det opplevast som ganske intenst med mange impulsar, mykje som er til ettertanke og mykje ein gjerne vil ha med seg, og i tillegg skal ein finna roa etter dagen i ein sovepose i eit mørkt telt.

I det vanlege livet er det ikkje ofte ein er på fleire gudstenestar, på ulike kurs og seminar, på kafébesøk med venner, på konsert, matlagingsdugnad og fellesmiddag med meir enn førti andre på ein og same dagen.

Likevel senkar det seg ei ro i meg som det er fantastisk å bera med seg. Det er så fint med alle menneskemøta, og det er så fint å oppleva så mange samlingspunkt, med ro, glede, alvor og store fellesskap. Då me gjekk ut av bilen for å setja opp teltet etter ei regnbyge dei ikkje hadde fortald oss om på Yr, høyrde eg lyden av Carl Petter sin klarinett frå sirkusteltet der dei øvde før opningsmøtet. Då kjende eg at eg på ein merkeleg måte hadde kome heim.

Eg veit eg har skrive det før, men Korsveibevegelsen har for meg vore den staden eg i aller sterkast grad har kjend at her har eg røtene mine, dette kan eg identifisera meg heilt med utan atterhald.

Nokre gonger har eg i kristne samanhenger måtta sortera litt kva eg står for og kva eg ikkje er einig i. Når det gjeld Korsveibevegelsen kunne eg nesten ha gitt ei liste der det står kva dei fokuserer på og praktiserer og sagt: «Dette er det eg trur på, dette identifiserer eg meg med.» Det kjennest, befriande, godt og inspirerande at det finst ein slik plass der eg finn eit tydeleg credo.

Sjølvsagt vil folk innan Korsveirørsla og tenkja ulikt om ting, det merker ein på debattmøte og i diskusjonar etter kurs og foredrag, men eg opplever at menneske lyttar til kvarandre med respekt.

Kva er det så eg meiner at eg identifiserer meg så sterkt med? Det er tanken om å arbeida for ein meir rettferdig verden, for å fremma respekt og likeverd, det å utfordra seg på ein enklare livsstil, og for å byggja gode fellesskap og forsoning mellom menneske. I Korsveirørsla var det veldig tidleg viktig å fremma «grøne verdiar», å ha fokus på det å ta vare på jorda og å leva meir berekraftig. Gjennom dei tretti åra eg har vore tilknytta Korsvei har dette fått sterkt fokus, og heldigvis har kyrkja og samfunnet kome etter.

Alt dette kunne i og for seg vore gode grunnar til å identifisera seg med Korsveibevegelsen, men det som gjer det heilt spesielt er at alt dette er vove saman med eit tett andeleg perspektiv. Det er straumar frå den naturnære keltiske kristendomsforståinga at livet er heilag med morgonmesser med keltiske bøner og irske folketonar. Det er taizékveldsbøner med dei spesielle meditative songane frå den eukumeniske klosterkommuniteten i Taizé i Frankrike. Det er masse kvardagstru med glede og humor, og dei klarer å ha møtepunkt som kjennest fine og viktige for barn, ungdomar og vaksne saman.

I tillegg har dei som lagar festivalane vore flinke til å henta inn ressursar som kan gi nye perspektiv på ting. I år hadde me med oss René August, ei dame frå Sør Afrika som har jobba med forsoningsarbeid i lag med biskop Tutu, og som i dag jobbar med freds og forsoningsarbeid i den brittiske rettferdsorganisasjonen Tearfund. Ho hadde med seg libanesiske Farrah som jobbar i den same organisasjonen.

Eg kunne ha skrive veldig mykje meir, men før eg gir meg må eg og nemna den estetiske dimensjonen på Korsveifestivalen. Det at musikk, dans, installasjonar, biletkunst og drama er ein så viktig del av det heile appellerer veldig til meg.

Nå skal eg forsiktig gå ut av Korsveiromet og prøva å ta med meg ut freden, håpet og motet og dei gode opplevingane. Me menneske elskar å ha noko å spegla oss i, og speglane på Korsvei er av den typen som gir deg trua på at håpet har eit ansikt og ei framtid.

Eit viktig poeng til slutt: Sporisand er min personlege talarstol der eg presenterer livet frå min ståstad. Dette er mi oppleving. Det kan godt vera andre ville vinkla ein Korsveifestival på ein heilt annan måte, og det kunne godt ha vore sant det og.

Nå skal eg snart få det yngste barnebarnet mitt i armane. Det gler eg meg til.

Heidi