Sommardag i Oslo

I fylgje Yr skulle dette bli den dagen med finast ver i Osloveka vår. Me tenkte derfor at det var dagen for å vera ute. Med vesle Tage i vogn eller beresele ville me gå tur langs Akerselva.

Eg gjekk det for to år sidan med Leif og Sunniva og i fjor med Torun. Sidan me skulle ha med oss ein baby la me det opp veldig lite ambisiøst, og starta i Nydalen. Dei andre turane langs elva har vore mykje lenger, men i dag og fekk me ein smak på kor fint det er på turstiar forbi nedlagte fabrikkar og badekulpar.

Me stansa ved «Hønselovisas hus» og kjøpte oss kaffi, vaffel og smuldrepai. Fleire enn oss hadde nok hatt samme idéen for det var ganske lang kø, men det smakte godt og var veldig idyllisk å sitja ved dei små kaféborda heilt nede ved Akerselva. Tage er enkel å ha med seg på den måten at han tek godt for seg av maten sin same kor han får han servert, og så lenge han får vera i eit fang, i bereselen eller i armane på nokon, er han stort sett veldig fornøgd.

Dei vaksne mennene sa seg fornøgd då me nådde Vulkanområdet og me var i mål. Eg og Sunniva fortsatte turen på Grünerløkka og i området rundt. Då det nærma seg Tage si leggetid tok eg farvel med dei og tok banen til Jernbanetorget for å gå opp Karl Johan og få med den delen av Osloturistlivet.

Eg må alltid innom og kikka på Nordli bokhandel. Det å gå og vasa på ein stor bokhandel er for meg «sæla å nå», som det står så fint uttrykt i salmen. Eg kunne ha teke med meg litt av kvart av interesse, men klarte å stå i mot freistingane.

Ved Nasjonalteateret stasjon sette eg gmeg ned på ein benk og kikka på folke-og fuglelivet. Noko lite og grått pilte forbi føtene mine og inn under benken. Eg kikka ned og bestemte meg for at det eg såg var spissen av ein litt pjuskete fuglestjert, sjølv om det likna på tuppen av ein rottehale. Like etter kom det noko forbi som utan tvil var ei rotte, og forsvann same vegen. Eg strekte på impuls beina rett ut, og kikka mot den store blomsterkassen den siste rotta hadde hoppa ut frå. Det såg eg to, kanskje tre små rotteansikt som kikka forvitne på meg. Det må rett og slett ha vore ein rottefamilie som haldt til der. Dei vaksne jakta kanskje på søppel til å fora ungane med. Dei vaksne rottene sprang fram og tilbake og virka eigentleg ganske tamme.

Ei dame stilte seg i døra på Narvesenkjosken for å fotografera rottene, men ho vart jaga. Ho fekk streng beskjed om at ho kunne fotografera kva ho ville, men då måtte ho gå heilt ut av Narvesen sitt område. Kanskje han hadde fått beskjed av sjefen. Rotter er truleg ikkje så god reklame…

Så uunnskyld, Narvesen, Oslo sporvegar og Oslo kommune for at eg skriv dette på bloggen min. Eg veit ikkje om det er formildande å skriva at eg faktisk til mi overrasking syntest at dei små gnagarane var ganske søte.

Heidi