Luke 5 desember-23

Så vakre morgonar har me for tida. Det er kaldt og klart og lyset er så fint som det bare kan vera i desember og januar.

I dag har eg og eldstesonen hatt vår årlege adventstur til Kvadrat. Det har eg gleda meg til den siste veka. Sidan eg er ein pysesjåfør som ikkje kunne drøymt om å setja meg i bilen og kjørt dit på vinterføre, og sidan pilgrimen min ikkje kan utstå store kjøpesenter, så blir ein vintertur dit nesten litt eksotisk. I tillegg til det så er Odd Christian veldig hyggeleg selskap.

Me reiser dit rett etter jobb og finn oss ein stad å eta middag, så går me i butikkar begge vil inn i sin bokhandlar og hobbybutikkar, vaser litt rundt kvar for oss og møtest igjen for å drikka kaffi. I dag hadde me det mest dramatiske punktet av turen akkurat der. I det eg sette meg i ein lenestol gjekk det eine beinet av, eg datt bakover med føtene i vêret og slo ein full kopp cappuccino over heile meg. Heldigvis brant eg meg ikkje og lårhalsar og hodeskalle er like heile. Mest av alt var det komisk. Betjeninga kom springande og lurte på koss det hadde gått. Eg fekk ny kaffi og masse merksemd om det hadde vore eit mål. Då eg avslo tilbodet om ein gratis muffins kom dei med gavekort som fortalde at eg ville få gratis kaffi neste gong eg kom dit…

Det seiest at den som kan le av seg sjølv alltid har underhaldning. Det har hend eg har kvidd meg for å setja meg i vaklevorne gamle campingstolar, men ein solid lenestol har eg så langt ikkje funne grunn til å frykta…

Eg hadde vurdert å kjøpa meg ein julekjole eller kanskje eit par T-skjorter, men det frista ikkje å gå inn i prøverom gjennomvåt av kaffi. Neste gong set eg kanskje frå meg kaffikoppen før eg prøver meg på stolen? Forøvrig var det ein kjempefin tur.

Heidi