Luke 11 desember-23

I nokre yrkesgrupper, for eksempel i læraryrket, vil eg påstå at me enten me vil eller ikkje opparbeidar ein viss endringskompetanse.

Sei at du for eksempel skal øva inn «Den gamle skomakaren» som ei dramatisering til ei julegudsteneste. Hovudrollen er i gode hender heilt til han som spelar skomakaren blir sjuk. Heldigvis får du henta inn verdens beste reserve som jobbar som ein helt for å øva inn rollen på kort tid. Du tenkjer kanskje at nå er du i ein luksus-situasjon, og at om den første blir frisk att fort, må dei kanskje få spela kvar sin av to forestillingar. Så kjem dagen for generalprøve i kyrkja, og så viser det seg kanskje at dei for eksempel er sjuke begge to.

Då kan det tenkjast at du prøver å overtala ein av dei andre skodespelarane til å overta skomakarrollen, og at vedkomande går med på det, men er ukomfortabel med å vera i ein rolle han ikkje har fått øvd inn og med sorg ser sin eigen rolle nesten bli pressa på ein som er like ukomfortabel med å vera i ein rolle han ikkje kan.

Så kan du tenkja deg at denne situasjonen må sjonglerast med resten av skodespelarstaben som lurer på kostymet er, og om du har ekstra manus, og det har du sjølvsagt, men kor har du lagt det mon, tru?

Alt dette er sjølvsagt ein form for tankeøvelse, sjølv om det kunne jo tenkjast å skje på ekte. I så fall er det fint at du i slike situasjonar har erfart at det ikkje nyttar å hyla og skrika om du skulle få lyst til det. Det har heller ikkje noko for seg å seia med høg stemme at du og har halde på i to timar utan pause, eller at ikkje du heller har hatt matfriminutt.

I slike tenkte situasjonar kan du nerkeleg nok koma til å tenkja til slutt at det er heilt fantastisk kva desse ungane får til, og at det er heilt utruleg at så mange av dei klarer å bevara ro og fatning. Og i eit hjørne av sjela di kan du kanskje kjenna med ei viss forundring at du veit at du har verdens beste jobb.

Fortsetjing kan koma til å fylgja.

Heidi