Så hender det at me får sjå

Eg kan jo starta der eg slapp i går med å fortelja at eg hadde ein kjempefin kveld i går med gode venninner på Ålgård. Dagen i dag har og hatt mykje fint å by på. Det starta med å møta Ingrid på Bryne for å endeleg få kjøpt gåva ho eigentleg fekk på gebursdagen sin for ti månadar sidan, eit silkeskjerf til bunaden. Det viste seg å vera mange fargar og mønster, og det viste seg å bli eit vanskeleg val, men me fann ut av det til slutt. Me rakk til og med å feira kjøpet med ein kopp god kaffi på ein utekafé før sommarvarmen skrudde ned temperaturen.

Før korona var me ein gjeng damer som møttest jamnleg til kreativ gruppe der me malte, teikna, skreiv, sette saman blomar, eller gjorde andre kreative og koselege ting. Nå har me hatt ein lang pause, men Astrid klarte å få tromma oss saman igjen, og etter å ha ete suppe og god lunsj, sat me rundt langbordet i stova og malte akvarellar. Nokre av oss er veldig flinke og har eigne utstillinga og slikt, men det er og lov å ikkje vera spesielt flink og bare leika seg utan å forventa dei store resultata.

Biletet mitt for i dag er ei visning av min eigen relativt upresentiøse bilete. Det er ein leik med eit Picassomotiv, og fingrane som ikkje liknar fingrar ,er direkte henta frå Picasso. For meg vart det eit slags mor/ dotter eller kanskje mor/ barnebarnbilete der ein ikkje alltid har styr på dei store linjene og delane, men har ein genuin følelse av å vera der for kvarandre. Kanskje eg prøver å mala det ein annan gong og går inn for å vera litt meir nøye… Me får sjå. Å sitja å mala i lag med nokon er ein veldig koseleg og nedstressande aktivitet. Ein jobbar med sitt og småpratar litt innimellom. Når eg har elevar i kunst og handverk misunner eg dei alltid litt det å få lov til å sitja der og konsentrera seg om sitt eige arbeid…

Eg har fått tid til å jobba meir kreativt og i dag. Inspirert av samtalar og opplevingar eg hadde då eg var på salmeverkstad på Lia gård, har eg skrive ferdig ein slags salme om det å leva mellom gåter, speglar og mysterier, og det å fatta små og store sekvensar av det ein trur må vera livet. Eg har send teksten til ein eg vart kjend med der som eg utfordra til å prøva seg på ein melodi. Eg tek og sjansen på å dela tre av dei fem versa her.

Sjølv om eg av og til fortvilar litt over all teknologien me helst bør ha grep på, for eksempel i klasseromet, så er det noko fantastisk fint i det at eg kan senda eit brev eller ei melding til nokon frå arbeidsromet mitt eller få stova og få svar nokre minutt seinare. Livet er spennande i tillegg til at det er ganske mange andre rare ting.

*

Me lever liva våre her,
veit ikkje alltid kven me er,
men dansar i for store sko og strever.
Me vaklar rundt i tvil og tru,
her er eit eg, her er eit du,
me takkar deg for livet, og me lever.

Sjå til oss Gud, og vis oss veg,
ver hos oss, høyr vår bøn til deg,
når avmakt kastar skuggar som blir lange.
Legg merke ut så me kan sjå
kor vegen er, kor me skal gå,
me lengtar etter håp, og me er mange.

Me blandar surdeig, bakar brød,
me plantar tre og sår ut frø,
tar skoa av, trør barbeint over jorda.
Så hender det at me får sjå
mysteria me håpar på,
det hender at me finn dei rette orda.

Heidi