I dag har me køyrd i nydeleg sommarver frå Trondheim til Volda. På Pilgrimsgarden er matsalen sllk att ein kan ta maten med seg ut og eta under ein parasol. Pilfinkar og gråspurvar trippa rundt borda og håpa på smular. Pilgrimsgarden kunne by på kjempegodt frokost i nydelege omgivelsar. Dette er ein av dei finaste overnattingsplassane eg veit om.

Dagens prosjekt var å køyra frå Trondheim til Volda. Me hadde lagt inn i at me ville reisa vian Atlanterhavsvegen, for der har me køyrd ein gong før, og då var det så fint at me hadde lyst til å oppleva det igjen. Sist køyrde me der i vind og regn, så vidt eg kan hugsa, og då gjorde naturen eit mykje villare inntrykk enn nå når det var sol og finver. Men vakkert er det. Dei av dykk som er på dei kantar av landet må få med dykk det strekket dersom de ikkje har vore der.

Nå har me hatt ein fin kveld i leiligheten i Volda som me er så heldige å få låna av Eli og Petter. Dei såg at me hadde vegen vår forbi og sende oss melding og lurte på om me hadde lyst til å overnatta der. Her er det så fint og nytt.

I morgon er planen å koma oss til Selja kloster. Eg kunne skriva mer om dette, men eg bokstaveleg talt sovnar heile tida mens eg skriv, så eg gir meg for i dag.

Tillegg sundag morgon:

Eg var så trøytt i går at eg ikkje klarte halda meg vaken mens eg skreiv, så eg måtte inn og retta litt. For første gong på fleire veker vart eg minna på at det pleier å bli mørkt av og til. Klokka eitt om natta famla eg rundt i ein mørk ukjend leilegheit og leitte etter lysbrytarar, og kor var nå badet og soverommet igjen?

Nå er det morgon og lyset er heldigvis tilbake. I går kveld då me kom såg me havskodda koma sigande. I dag ligg ho tett rundt fjella og skjuler den fine utsikta til Volda frå høgt oppe i dalsida. Det blir spennande å sjå om det lettare til me skal ut på Selja.

Naturen i Møre og Romsdal er og veldig vakker med dei høge majestetiske fjella og havet og dei smale stripene av land og dyrkbar jord langs kanten av fjella der menneska held til.

For eit utruleg vakkert land me bur i. Eg håpar me klarer å ta vare på både naturen her og resten av jorda slik at oldebarna våre kan reisa på tur og oppleva det same.

Når eg skreiv på fredssalmen min i Nidarosdomen på fredag og prøvde å la innhaldet formulera seg i tankane mine er det som rører meg sterkast omtrent dette:

I ein verden som nesten går av hengslene vart barn i alle byar sungne inn i svevnen om kveldane. Folk bakar brød og steller jorda. Nesten alle vil bare ha eit fredeleg liv og ei framtid for barna. Me har ei jord som treng at alle krefter blir sett inn på å berga det som bergast. I staden er me komne i den situasjonen at pengar og ressursar går til å kjøpa og laga nye våpen, og folk blir sende ut for å drepa kvarandre.

Eg veit at det spørsmålet eg stiller nå er lite politisk korrekt, men eg gjer det likevel: Kor er det blitt av pasifistane? Eg veit at det er fredsforhandlinger og diplomati som ikkje heilt har ført fram, men viss nesten alle menneske ønskjer fred, korfor blir det slik som dette. Burde me ikkje ha kome lenger enn at verda blir styrt av maktspel, angst og manglande evne til å snakka saman for å oppnå det alle lengtar etter.

Kall meg naiv, men eg trur slike tankar må få større plass.

Heidi