I stim

Langt her nedi djupet, her er alt så flott. Det er her me lever, her me har det godt. Finne ved finne, spord ved spord, og havet er vårt spisebord, det er så godt å leva når ein kan gå i stim

i går tok me med oss småjentene og reiste til Nordsjømuseet i Hirtshals, der kunne me sjå rett inn i fiskestimar og fotografera dei. Denne gamle songen frå musikalen «Reka Regina og kampen om havet», dukka opp i tankane mine. Det må vera sånn ca 26 år sidan me laga dette stykket om forureining av havet, og ulike vesen i havet parodierte menneskemåtar å tenkja og leva på.Stimfiskane sitt motto var: «Treng aldri ha ein tanke, me bare går i stim». Åle Ålesen var glatt og innsmigrende, havfruene tenkte på å ta seg best mogleg ut, og rockene laga «rokke-rock». Det var nesten så eg fekk lyst til å setja stykket opp igjen… Nokre av formingslærarane hadde laga fantastiske kostymer, ein del av dei ligg nok framleis på kostymelageret på skulen.

Det er ein fin eigenskap å kunna gå i stim. Saman er me sterke og ein er tryggare i sentrum av ein stim enn aleine midt i det store havet. Samtidig tenkjer eg at og til at me menneske er meir stimfisk enn me likar å vera ved. Me treng ein stim å høyra til i, og det er lettare å meina og tru det som er opplese, vedteke og godteke som politisk korrekt enn å stilla spørsmål og ta opp kampen dersom noko skurrar

Så lenge me høyrer til stimen vår er det godt og trygt. At andre går i andre stimar og trur på andre ting kan vera meir problematisk, og dersom ein annan stim tenkjer annleis enn oss må dei vera dumme og hjernevaska heile stimen.

Det er mykje rart ein kan bruka tida på å filosofera over når dagane er lange og lyse og ferien gjer oss godt. Her i Ålbæk er me opptekne av å gå i vår eigen vesle stim, og det klarer me ganske godt. Det er fint å ha alle sine rundt seg. Alle gjer ting dei har lyst til å gjera i større og mindre grupper og så samlar me oss rundt langbordet til frokost og middag. Me kan synga med Prøysen og: «Og vi passa unger og vi laga mat, og lønna den passa oss akkurat…»

Av og til skjer det skikkeleg uventa ting som at det plutseleg sit ein frosk eller ei padde, me vart ikkje heilt einige, i dusjen, når ein av oss kjem inn på badet. Den må ha kome opp gjennom ei ganske smal sprekke i sluken. Heldigvis er det handlekraftige damer mellom oss som fort fekk fanga den vesle gjesten og geleida han eller ho ut fridomen i det grøne graset.

Nå er nokre av oss på frisbeegolf, og andre er på ein runde på brukt- og antikvitetsbutikkar. Dei to yngste held fortet og heimen saman med meg. Hella kom akkurat og serverte meg store grøne sukkererter. Nå skal me sjå litt på Karsten og Petra.

Heidi