Luke 9 -2024

Bak luka i dag ligg ein julepynta Oslo S. På oppslagstavla.står det at ein må rekna med forseinkingar på grunn av feil i kommunikasjonssystemet, så dette kan jo bli interessant. Under taket heng eit amerikansk inspirert lokomotiv forma av raude, grøne og brune lyspærer, og eit veldig kunstig, smalt og spisst juletre går heilt til taket. Eg har vagla.meg på Starbucks der eg i mitt lettsinn har kjøpt ein kopp kakao, eg trøystar med at peparkake-mac-toffee med krem sikkert er mykje meir usunt.

Under julelokomotivet stod ei jente med knalloransje jakke og song julesongar. Først trudde eg at det kanskje kunne vera eit julestunt frå personalet her, men eg landa nokså fort på at det nok heller var på ei som håpa at ho kanskje kunne tena nokre kroner på å opptre.

Det å tena nokre kroner har blitt stadig meir utfordrande sidan ingen går omkring med kroner lenger. (Ikkje me og ikkje dei kongelege). Tiggarane som sit på den kalde asfalten på fillete ulltepper har vippsnummet på eit pappskilt, og det same hadde han som hadde bygd snøslott utanfor julebodene. På torsdag kjøpte eg er-lik-Oslo sitt julemagasin av ein selgjar på trikken, og det var ein lang prosess med sms og vipps, og eg veit ikkje kva, men me fekk det til til slutt. Som alltid når eg ikkje har vore i hovudstaden på ei stund, så gjer det vondt å sjå alle dei som treng hjelp, og som ein ikkje heilt veit korleis ein best skal kunna hjelpa.

Ein organisasjon eg har utruleg stor respekt for et Kirkens Bymisjon. Eg kjenner opptil fleire som har jobba der som gateprest, og er veldig glad for at gateprestar finnest. Dersom eg hadde budd i Oslo, er eg ganske sikker på at eg ville ha engasjert meg som frivillig det. Sunniva er nå blitt nesten næraste nabo til Tøyenkirken der eg har vore eit par gonger i lag med Carl Petter Opsahl, dit stikk eg nok innom igjen når høvet byr seg. Eg synest det er veldig fint at det er dit Kari Veiteberg tenkjer seg tilbake etter end bispeteneste.

Her på Oslo S er det ganske roleg ein førjulsmåndag på dagtid. Rundt meg her på Starbucks sit menneske med kaffikoppar, laptoper og mobilar. Ei forklekledd servitørdame kom akkurat og henta koppen min og spurde om eg var ferdig, kanskje eit diskret hint om at andre kunne trenga plassen…

På veg ned Karl Johan var det påfallande mykje politi med refleksvestar. Det var ridande politi, politi på motorsykler og politi i bil. Utanfor Stortinget var det mange politibilar og bevæpna politi. Om det er slik det pleier å vera veit eg ikkje. Kanskje det har med hendingar i verda situasjonen å gjera, eller kanskje med den nær føreståande Nobelprisutdelinga å gjera?

Eg er glad for at fredsprisen går til overlevende frå Hiroshima og Nagasaki som har brukt livet sitt til å arbeida mot atomvåpen. Eg kan ikkje tenkja meg noko meir avskyeleg, grusomt og primitivt enn våpenkappløp, rasling med skremmesablar eller krig. Eg innser at det er vanskelege tider for å koma ut av skapet som overbevist pasifist, men eg gjer det likevel. Det må då finnast betre måtar å få til fred i verda enn å pøsa på med våpen, senda unge menneske ut i krigen for å døy og bomba uskyldige barn… Det er sikkert fortent å bli stempla som blåøygd og naiv, men det får eg heller leva med.

Nå er toget mitt kome opp på lystavla. Det ser ut som om det skal vera rutemessig avgang,som det heiter på jernbane språket, og det er jo ein god start. Eg har rusta meg til turen med strikketøy, bok, skrivesakar og ein ekstra strikkejakke. Dette kan fort bli gode greier.

Heidi