Nydeleg dag for å ta med elevane ut

I dag var me på tur med andre og sjuande klasse i lag. Dei store barna har vore fadrar for dei små i to skuleår, og det er fint å sjå den omsorgen og det tålmodet mange av dei viser. Me gjekk til Svertingstad for å leika og grilla pølser til felles måltid ute. Det sverma store mengdar sommarfuglar mellom smørblomar og løvetann. Det var så mange av dei at ungane lett kunne fanga dei i hendene, og sommarfuglane kunne bli sitjande i ei hand eller på ein finger ganske lenge før dei tok til vengene. Det kom og inn mange måkar, eg veit ikkje om dei håpa å snappa til seg eit pølsebrød eller ein pølsesnabb, eller om dei gule og blålege sommarfuglane var delikatessen som frista. Ein andreklassing sette forresten ord på sommarfuglfenomenet med fylgjande betrakting: «Men desse er vel heller vårfuglar enn sommarfuglar?»

Eg har og rukke å øva litt med elevane som skal halda 17.mai-tale på torget etter barnetoget. Me har jobba med taleteknikk dei siste vekene på trinnet. Eg ser kva det gjer med motivasjonen til desse fire sjuandeklassingane at dei har fått eit ekte oppdrag, og at det er forventa at dei skal prestera. Alt som blir sagt om stemmebruk, pausar, tonefall og mikrofonbruk gir meining på ein heilt annan måte fordi dette skal brukast der ute i «det ekte livet». I skulekvardagen er det ikkje alltid like lett å få oppgåver elevane får til å kjennast ekte og viktige, men for meg er det eit mål at me skal få det til av og til i alle fall…

I dag har eg hatt mine siste tre utviklingssamtalar med foreldre og elev saman. Foreldresamtalar trur eg og er eit rom for viktig læring for elevar. Dei sit der saman med vaksne frå ulike arenaer som bryr seg om dei. Skulelivet og «det vanlege livet» smeltar saman i ein halvtimes tid. Det kan nok kjennast litt farleg av og til at mor og far skal få eit møte med den dei er på skulen, eller at læraren skal kikka inn i det livet som vanlegvis ikkje har noko med skule å gjera. Mest at alt håpar eg dei kjenner på at dei sit i lag med vaksne som vil dei vel og somkan visa det på ein god måte og gi dei velmeinte råd som dei kanskje kan få bruk for, og ikkje minst at elevane kan bruka sin eigen stemme til å setja ord på korleis dei opplever skulekvardagen. Eg har alltid hatt som mål at slike samtalar skal vera ei god oppleving utan at det går på bekostning av ting ein bør setja ord på. Då eg sjølv var elev ein gong for lenge sidan, var slike samtalar ein samtale mellom vaksne utan at barnet fekk vera med. Eg hugsar at eg syntest det var litt ubehageleg å vita at nå sat foreldra mine og snakka med læraren utan at eg visste kva som vart sagd. Då eg sjølv fekk barn var utviklingssamtalane organiserte omtrent som nå. Ei av mine døtre sette ord på opplevinga si på fylgjande måte: «Du veit at dei andre sit der med ei mor, og kanskje ein far, pluss ein lærar. Er du klar over at eg må sitja i slike samtalar med to eller tre lærarar?» Og det kunne ho kanskje på sett og vis ha rett i…

Dagen vart avslutta med sommaravslutning i barnekoret der eg går annankvar veke i lag med mormorjentene mine. Eg liker å sjå på eit barnekor som øver, på ansikta deira, på den varierande graden av konsentrasjon og på småtrippinga og nesten dansinga når dei syng. Det er noko ærleg over menneske i alle aldrar som syng i kor. Når ein konsentrerer seg om song har ein ingen sjanse til å dandera ansiktet sitt i fordelaktig mimikk, ein må gløyma å tenkja på korleis ein tek seg ut og bare vera i det som foregår. Det er nesten som i søvnen. «Alle er barn når de sover», heiter det i eit dikt. Det kunne kanskje og ha stått «Alle er barn når de synger». Gjengen i dag var i vårt tilfelle heilt ekte barn som song og som gleda seg til siste delen av samlinga: Pølser i brød og mange forskjellige typar is og endå fleire typar strøssel og tilbehøyr som dei kunne plukka fritt av i ein fint dandert isbar i gangen.

Nå er det helg for mitt vedkomande i den forstand at i morgon skal eg vakna utan vekkjerklokke. Det er ein heilt nydeleg tanke akkurat nå. Fredagen skal starta når han sjølv vil, men det er nok å fylla han med. Det skal skrivast eit manus, handlast inn sommarblomar, fiksast litt på ei bunad, førebust ei sundagsskulesamling og eit hus skal gjerast klar til 17.mai. Det blir sikkert gode greier alt saman…

Heidi