Det grøne er så veldig grønt.

Slik er det i mai. Eg sykla heim frå kveldsjobben med to store kiwihandlenett fulle av bøker og denslags på kvar si side av sykkelstyret. Då eg stod på gangen etter å ha bore netta inn i kjellaren, høyrde eg ein lyd som om nokon spylte tak, vindauge og vegger med ein høgtrykkspylar. Først forstod eg ikkje kva lyd det var, så kikka eg ut og såg at det styrtregna. Så etter ei lita stund stoppa det plutseleg opp, og regnbyga var over. Jorda treng nok veldig til vatn nå, så me får vera glade for regnet sjølv om det aldri passar at godveret går i frå oss. Det har vore fantastisk fint ver i år, nesten så me har måtta klypa oss i armen for å sjå at det stemmer at me faktisk opplever dette i vaken tilstand.

Mykje spennande forestår. Om ein månad er eg ikkje yrkesaktiv lærar lenger. I Oslo har ein liten gut lagt seg klar med hovudet ned for å koma ut med flodvatnet om tre veker. Min litt profet liknande kvithåra mann gjer seg klar til å sykla over Alpene på ein samanleggbar sykkel med ryggsekk på ryggen. Han er rett nok ikkje sikker på om han kjem så langt som til Alpene i denne omgangen, men snart legg han i veg. Før han kjem så langt skal me feira at me har vore lukkeleg gifte i nøyaktig førti år nå til helga.

I ein bryllaupssang eg skreiv til han for førti år sidan stod det «…me er litt rare både du og eg». Det vil nok nokon Hella mot at me framleis er sjølv om eg fleire gonger har prøvd å få ungane til å bekrefta at eg er hakket meir A4 enn faren deira. Merkeleg nok har eg ikkje heilt fått det svaret eg fiskar etter.

Livet er så mangfoldig, merkeleg og surrealistisk at nokon burde skriva dikt og songar om det.

Heidi