Taxi til Krossmoen

Tysdag morgon vakna eg før halv seks og kjende meg for ein gongs skuld lysvaken så tidleg på morgonen. Då eg kom på jobb snakka eg litt med kollegene mine om kjensla å gå og venta på eit nytt barnebarn og uroa i kroppen ved tanken på at dotter di skal gjennom ein fødsel.

Klokka ni går første økt på Bryne skule over til å bli andre økt utan friminutt mellom. Eg kastar eit blikk på mobilen og held nesten på å besvime. Der ligg det eit bilete av Sunniva med ein nyfødd liten gut på brystet. For ei glede, alt var bra.

Tenk at eg hadde billett til Oslo klokka eitt to dagar seinare. Dette kunne ikkje vore betre. Fram til togavgang kom det til å vera bånn pinne, bokstaveleg talt, med akkurat nok klaring til å gå ned til toget og rett frå klasserommet og ha rimeleg god tid. Eg heiv ustrokne klede i kofferten og tenkte at det meste kunne ordnast når eg kom fram. Med litt for lange dagar og litt for korte netter gleda eg meg til å slappa av på toget med lesing, strikking, kviling og kanskje til og med litt soving. Av erfaring veit eg at ein togtur ikkje alltid er ein togtur, men eg håpa på det beste.

Eg må innrømma at det var litt nedtur då det tikka inn ei melding om at togturen var kansellert og at det blei buss for tog… Etter å ha øvd til ei stor forestilling med 60 sjuandeklassingar i siste timen min, gav eg kollega Ole beskjed om at eg bare måtte skunda meg, og til kollega Lise at eg ikkje fekk tid til å rydda vekk kniv og skjerefjøl, og at ho måtte vera snill å ta vare på iPaden eg ikkje hadde tid til å leita etter, fordi eg måtte få kjøpt litt mat til turen. Eg hadde nemleg tenkt å unna meg luksusen av å kjøpa noko på toget.

Då eg kom ut frå Narvesen ved stasjonen, vart eg innhenta av ein for meg ukjend mann. Han såg på kofferten min og lurte på kor eg skulle hen. Jo, eg skulle med buss for tog til Oslo. » Då skal du vera med meg, » sa han og tok kofferten min. «Det kjem vel ein buss?»spurde eg. «Nei, eg skal kjøra deg til Krossmoen, så skal du ta buss der i frå». Så bar det inn i taxien der det allereie sat ein passasjer. Me blei fortald at reisande frå Bryne skulle fraktast via Bjerkreim for å spara tid.

Vel framme fann han ein bussholdeplass det han meinte han skulle setja oss av. Eg bad han sjekka ein ekstra gong at sjåføren på hovudbussen visste me stod der, for denne stoppe staden låg verkeleg midt i ingenting. Han ringde og fann ut at bussen som skulle plukka oss opp var minst ein halvtime forsinka. Ute høljeregna det. Han ringde taxisentralen for å finna ut om han skulle setja oss av der eller venta til bussen kom. Litt unnskuldande, fortalde han at han måtte setja oss av, men først bar han bagasjen min inn i eit busskur som heldigvis var der.

Eg trøysta meg sjølv med at dette ikkje var noko stort problem. Barnet var kome trygt til verda, eg hadde ikkje blitt forkjøla slik at eg måtte halda avstand når eg kom fram, eg var på veg til Oslo, og ikkje minst, under tvil hadde eg teke på ei tjukk ullkofte under regncapen, så eg fraus ikkje ein gong…

Omsider kom bussen, som viste seg å vera ein vanleg rutebuss. Stort sett er eg imponert over kor godt folk taklar slike situasjonar som dette. Det var munter stemning på bussen, men eit par var litt oppgitte over å ha stått ein time i regnet og venta på bussen utan å ha fått beskjed om buss for tog i så god tid at dei fekk tid til å handla seg mat og drikke. Dei fekk etterkvart dela ei vannflaske sjåføren hadde kjøpt til deg sjølv, og eg kunne by dei på eit par riskjeks. Det var ein buss utan toalett, så nokon bad om tissepause. Sjåføren stoppa ein plass der det var toalett, men bad folk skunda seg alt dei kunne sidan me var veldig forsinka allereie. Eg bestemde meg for å håpa på ein litt lenger pause etterkvart… Men sjåføren var ein blid og hjelpsom sørlending som prøvde å halda humøret oppe i folk. Han forklarte at for hundre år sidan tok det fire døgn å koma seg til Oslo, og at dei skulle garantera oss å vera framme i løpet av kvelden.

I Kristiansand fekk me nyta luksusen å få ein ekte turistbuss med behagelege sete og store vindauge. Då gjekk det fort framover på motorvegane. Før Kristiansand hadde det vore reine mjølkeruta det me var innom fleire små stasjonar for å plukka opp og setja av folk, men dei som skulle på etter Kristiansand hadde sikkert for lengst blitt frakta med andre bussar.

På Lysaker stasjon vart eg tatt i mot med opne armar av Eva Mari og blei kjørt heim til varmt brød og deilig suppe.

Eg er framleis ein svoren togtilhengar, og elskar å reisa med tog. Eg må likevel innrømma at eg drøymer om at heimturen skal gå på skinner… Så tenkjer eg vel at eg håpar togselskapa ser at dei har eit visst forbetringspotensiale om dei drøymer om å omvende fleire til å halda seg til transport via jernbanen.

Men visst er eg takknemleg for å ha kome vel fram. Tenk så heldig mormor eg er som fekk helsa på mitt nye barnebarn bare tre dagar etter at han vart fødd 🌱.

Heidi