Alt me ikkje når og ikkje maktar

Alt me ikkje når og ikkje maktar,
kunne me leggja frå oss i store røyser og haugar,
kunne me bruka til å byggja vardar på høge fjell,
kunne me byggja rare kunstverk av
og signera det blygt med namnet menneske.

Me hadde hatt nok å ta av,
støvet mellom sete og ryggstø i den velbrukte sofaen,
rotet på verandaen,
ugraset i pallekarm kassane,
usortert rein vask i vaskekjelleren,
brevet me ikkje nådde å skriva,
abonnementet me aldri fekk sagt opp,
tannlegetimen me burde ha bestilt,
skoa me burde ha gått inn,
kjolen me skulle ha slanka oss inn i,
genseren som aldri vart ferdig,
symaskinen som har stått litt for lenge og venta.

Om ein hadde stått der ei stund og beundra kunsten,
ville ein før eller sidan oppdaga signaturen,
den som stod der med lita skrift,
pusta djupt inn og ut,
og gått heim til oss sjølve med rak rygg.

Me ville kanskje lagt merke til at eit av dei tusen frøa me sådde har blitt til ei langstilka solsikke.
Me ville sett at ho var vakker der ho dansa i augustvinden.

Me ville kjenna at brødet me bakte
smakar vidunderleg godt,
og leggja merke til den mjuke varmen i stemmen
til vennen me møtte på vegen heim,
og fryda oss etter å ha gått over eige kjøkkengolv,
utan å få verken syltetøy eller smuler under sokkane.

Heidi