Keisarsnitt

I går hadde eg vore mor i 39 år. Det er meir enn 30 år sidan sist dei henta eit lite barn ut av kroppen min.

På grunn av at eldstemann låg i seteleie, var nesten fem kilo tung og ikkje hadde tenkt seg ut på eige initiativ, vart det ti dagar over min aller første fødselstermin bestemd at denne setefødselen måtte konverterast til eit planlagd keisarsnitt… «Dette er du sikkert glad for», sa den sympatiske fødselslegen. Som ein hypokondar som hadde psyka seg opp til ein hard og krevjande setefødsel var eg alt anna enn glad. Eg var forferda. Skulle eg skjerast opp i staden for å gjennomgå ein vanleg fødsel?

Dette var før fedre fekk vera med på keisarsnitt, så dette måtte eg stå i aleine, men vennlege menneske fekk overbevist meg om at dette var den beste løysinga, og at eg ville ha epiduralbedøving for å kunna vera med på alt som skjedde.

Det at første mann kom på denne måten gjorde at dei tre påfølgjande fødslane og ende som keisarsnitt. Eldstejenta som vart fødd tre år seinare var tenkt å skulle få ein vanleg fødsel, kva nå det måtte vera, men sidan ho og var stor og sein til å villa ut vart keisarsnitt vurdert som tryggast denne gongen og. At den føremiddagen ho skulle fødast opna med rier og fostervannavgang fekk ingen til å ombestemma seg. Dermed blei nummer tre og fire og «bestilde keisarsnitt».

For meg har dette vore ein måte å føda barn på som ikkje har stått tilbake for andre fødselsmåtar. Eg har skrive mange dikt om graviditet og fødslar, men eg har aldri skrive om keisarsnitt. Eg har tenkt at det skal eg gjera ein gong, men eg har liksom aldri kome så langt. I går tenkte eg at nå det kanskje på høg tid nå, om det skal gjerast ein gong…

Om nokon som les dette snart skal føda, så må eg kanskje ta med at med at det heilt sikkert har skjedd mykje på førti år, så det kan absolutt tenkjast at deler av det eg skriv er «spor av gamle dagar», og at keisarsnitt kanskje ikkje er heilt slik lenger…

Keisarsnitt

Det beste av alt som har skjedd meg,
fire gonger,
fire levande barn,
vart halte ut av mitt innerste,
hemmelege mørke,
dei knadde magen min som ein brøddeig,
kjendest det som,
bedøva for knivar,
men ikkje for berøring,
svevde kroppen min mellom grønnkledde,
i uforklarleg tillit og ør venteglede,
medan eg høyrde dei gje kvarandre lågmælte beskjedar.
Anestesisjukepleiaren haldt meg trygt i handa,
og det var så fint.

Glad for det grøne kledet
dei hadde hengd på ein bøyle i brysthøgde,
for å skåne meg for utsikten,
lurde eg likevel på
korleis det såg ut på andre sida,
og høyrde dei grønkledde seia:
Nå løfter me barnet ut!

Runde, raude små armar,
fektande rynkete hender,
små skrikande vidopne munnar
i runde mørke raude ansikt.
Tenk at barneskrik er så vakkert!

Mjuk barnehud mot kinn og hals,
eit framleis skrikande, framleis uvaska barn,
som er mitt,
som er livet sitt.
Så mjukt og så sårbart.
Denne rå lukta av våt mold,
av sommarregn,
av noko utan ord.
Slik luktar altså sjølve livet.

Fire knivskorne opne keisarsnittmunnar,
skorne med presisjon av skarpe knivar.
Kor lenge lever eg om dei går frå meg nå?
tenkte eg medan dei sydde meg igjen
med lange nåler.
Nå ligg livet mitt i andre sine hender.

Dei gjekk aldri frå meg,
dei gjorde jobben sin,
med grøne hetter under skarpt lampelys.
Med hanskar på hendene
smilte dei bak munnbinda og gratulerte,
medan dei gjorde meg skikka for livet igjen,
og snakkar stille saman,
om daglegdagse ting som gjer meg roleg.

Så må det teljast ned under omsorg,
medan blodtrykk og puls blir sjekka,
medan føtene mine langsamt vaknar til liv.

Eg smilar så opplagt eg får til,
og ber Gud og sjukepleiarane
senda meg så fort dei kan til barnet,
til barselsavdelinga der livet flyt,
av mjølk og blod og honning,
der nyfødde menneske ventar,
og eg kanskje snart fått besøk,
av sånne eg er aller mest glad i,
av framtida som akkurat har begynt.

Heidi