Unterwegs…

«Windig!» sa den eine tysktalande turisten til den andre då ho hadde sjekka vermeldinga på mobilen etter at me hadde borda danskebåten i Risavika. «Tre meter bølgehøjde, og måske lidt gyngende», sa den danske kapteinen over høgtalaranlegget minuttet etter. Katastrofetenkjar som eg er, særleg når det gjeld fly og store båtar, førebudde eg meg på det verste. Uroa vart heldigvis gjort til skamme, turen gikk riktig bra

Så var me plutseleg i Danmark. Dit er det alltid godt å koma. Det er alltid fint å kjøra frå havneområdet og sjå koselege danske hus og landskap.

Då Leif var i Taizé i fjor, blei han kjend med Flemming, ein koseleg danske frå Ikast. Leif hadde sagt at me køyrde forbi og han inviterte oss på lunsj heime hos seg. Dansk rugbrød og ulike typar danske rundstykke, lun leverpostei rett frå produsenten og dansk ost og smør smakte nydeleg. Så fint at ein kan plukka opp nye venner undervegs sjølv om ein har bikka dei seksti.

På tyske Autobahnar er eg sjeleglad for å sleppa å vera sjåføren. Eg blir ein slags medsjåfør som gir «gode råd», gjer merksam på trailarar som blinkar og kanskje har tenkt å skifta fil, og andre skumle sakar som kan skje… Siste biten før me overnatta utanfor Bremen stressa eg litt ekstra for då regna det og var mørkt. Merkeleg nok driv dei her på med åttefelts motorvegar utan annan belysning enn billyktene. Men heldigvis kom me trygt fram, og har bestemt oss for å så langt me kan transportera oss sjølve dit me skal før natta fell på.

Me overnatta i det som må vera den nye varianten av campinghytter. Ein kjempestort og nytt «hotellrom» med kjøkkenkrok, sofa, TV og stort bad i eit ubetjent kompleks der ein logga seg sjølv inn med ein kode. Me stussa først på at det kjempestore badet med do og dusj utan forheng hadde store vindauge ut frå romet vårt i andre etasje der det ikkje var nokon form for gardiner… Det viste seg etterkvart at ein kunne trykka på ein knapp, så kom det ei slags blendingspersienne ned som var heilt usynleg til ein trykte på knappen. Flaks at me oppdaga det og kunne dusja utan handkle rundt oss…

I dag har me kjørt vidare. Eg strikkar og passar på sjåføren mens me høyrer på lydbøker og podcastar. Nå har me vore og kjøpt solsikker, sjokolade og nøter som me skal ha med til Regina og Dirk som me skal møta i ettermiddag, og som me er inviterte til å overnatta hos. Regina er ei venninne av Leif frå då han budde eit år i Bonn på begynnelsen av syttitallet. På åttitallet møtte me dei fleire gonger, og ein sommar bytta me til og med hus og ferierte i kvarandre sine boligar.

Nå har me ikkje møtt dei på over tretti år, me har bare halde litt kontakt med julebrev og sporadiske meldingar på Facebook. Det blir som det av og til er på filmar at me plutseleg hoppar veldig langt fram i tid. Då skiftar dei ofte skodespelarar, men me er heldigvis dei same. Det var hos Dirk og Regina me først møtte tanken om berekraft og grøne verdiar. Før nokon hadde høyrd om søppelsortering i Norge praktiserte dei det mest intrikate sorteringssystemet eg har sett.

På den tida var tysken min ganske veltrimma, for me var ofte i Tyskland. Nå er eg heilt ute av trening, så i går måtte eg kjøpa meg eit tysk vekeblad og prøva å varma opp vokabularet litt. Kanskje Leif får oppleva å ha med seg ei taus og lyttande dame i sosialt samver i kveld. Det kan jo vera ei fin oppleving det og…

Heidi