Vel framme i Taizé

Etter to varme sommerdagar i Aachen vart det plutseleg haust i dag. Temperaturen sokk ca 15 grader i løpet av natta, og i dag har me køyrd i 9 timar i pøsregn, først innom Belgia og Luxembourg, og så gjennom Frankrike. Den siste timen tok me av hovudvegen og køyrde gjennom franske landsbyer og område med rustikke hus og gardar.

Då me kom fram,bæ vart eg utruleg glad og letta då eg oppdaga at me hadde fått eit lite rom med to senger og skrivebord, og med dusj og do rett utanfor på gangen. Eg var innstilt på at eg like sannsynleg kunne fått tildelt ei overkøye i ein sovesal, noko eg er bortskjemt og utakknemleg nok til å sjå litt mørkt på… Eg må innrømma at eg fekk eit skikkeleg gledes- og takknemlegheitskick av å sleppa unna, sjølv om det sikkert hadde gått bra det og… Nå kan me trekka oss unna viss me treng ein pause, sitja på rommet og skriva eller lesa, og ha tak over hovudet i høljeregn.

Nokon hadde til og med plukka ein kvast blomar og sett fram eit eple, kjeks og sjokolade… Skikkeleg luksus.

Etter ankomst var det kveldsmat. Ein står først i kø, og alle får utdelt same rasjonen med mat. I dag var det varm buljong i ei suppeskål av plast, brød, to stykker loff med innebakt leverpostei, eit lite beger bananyoghurt, to små kjeks og ei plomme… Det var og ein kø for dei som ville ha det vegansk. Dei fleste dagane her er vegetariske, kanskje sundagen er fast kjøtdag sidan me fekk leverpostei?

Ein sit på trebenker og et rundt ganske lange bord under eit partyteltliknande tak. Me åt saman med veldig trivelege folk: ei kinesisk dame som bur i New York, ein tysk katolsk diakon, ei fransk dame og ei tysk dame som kom hit nestan kvart år enten i mai eller september. Dei «vaksne», det vil seia dei som er frå 35 år og oppover,nhar sin eigen plass for måltid, samtalegrupper og anna opplegg, majoriteten av dei som kjem hit er ungdomar frå 17-18 år og oppover.

Så var det kveldsbøn i kyrkja. Det er romet på det øverste biletet. Eigentleg skal ein ikkje fotografera der, men me var der veldig tidleg, så eg tok sjansen på å ta eit bilete inn gjennom døra slik at eg får vist korleis det er der. I kyrkjeromet skal det vera stille. Folk sit på golvet, på bønneskamlar, i trappene eller på benkjer langsmed veggane. Munkane sit i midten og har på seg kvite liturgiske kappar med hette. Dette er ein økumenisk kommunitet med brør frå både katolske, evangeliske og anglikanske kyrkjer og frå veldig mange ulike land.

Eg må innrømma at det var litt interessant å sjå folk prøva å finna gode stillingar på bøneskamlane. Nokre gav opp og sette seg på golvet i staden, og ein person datt rett og slett av. Eg hadde ikkje behov for å prøva ein gong, og sette meg i ei trapp for å få eit minimum av ryggstøtte.

Kveldsbøna var ei fin blanding av Taizésongar på ulike språk, bibeltekster lese opp på ulike språk og stille bøn. Nokre av munkane spelte til songen på orgel, elpiano og gitar, og noko vart sunge a capella. Eg hugsar den gode roa i kyrkja frå sist eg var her for lenge sidan, eg hugsar og ikona og alle dei brennande lysa. På gangen såg eg at to gonger i veka kan ein koma inn i kyrkja til ein halvtime med stille bøn for fred.

Min medreisande mann seier at eg kanskje burde venta litt med å skriva så mykje frå Taizé, slik at eg først får erfart litt meir for å danna meg eit djupare inntrykk. Då seier eg at eg ville formidla eit førsteinntrykk, og at eit førsteinntrykk må vera ferskt levert før eg får eller mistar fordomar og det friske blikket. Meir kjem nok etterkvart.

Heidi