Taizé onsdag

Det var litt surrealistisk å vakna i eit fredeleg kloster i Frankrike og sjekka morgon-nytt frå Norge for å finna ut at granatar hadde eksplodert på Bislett, og at flytrafikk var omdirigert på grunn av droner i luftromet. Nå viste det seg vel at dette heldigvis ikkje var fullt så gale som ein først kunne få inntrykk av gjennom overskriftene. Me lever i ein merkeleg verden.

Me begynner å venna oss til vår veldig midlertidige verden. Akkurat nå er det rutineprega at ein under frokosten snakkar sånn ca tre forskjellige språk alt etter kven ein seier noko til. Heilt normalt er det og å sitja på ein litt vaklevorne benk under måltidet, og ikkje minst at frokosten består av eit kvitt rundstykke med smør og to smale striper kokesjokolade i tillegg til halvlunka pulverkaffi drukken frå ei plastskål. Det er faktisk ein veldig hyggeleg måte å halda frokost på.

Me hever heller ikkje augnebryna når ei nonne med flagrande hodeslør kjem syklande nedover bakkane på ein sammenleggbar sykkel for å rekka ei av bønnetidene.

I dag tok me oss ein tur ut av klosteret for å sjå nærare på omgivelsane her i Bourgogne. Mitt hovudærend på sida av å sjå og fotografera, var å få tak i ullgarn. Eg har strikka opp alt eg hadde med meg, og det ville vore misbruk av god strikketid å ikkje ha noko mellom hendene.

Me fann ein liten by der me klarte å finna vegen til ein garnbutikk. Den søte ekspeditrisa sa litt fortvila at ho snakka veldig lite engelsk. Eg sa at eg snakka un petit, petit peut frances. Då vart ho overlukkeleg og på omtrent like vaklande fransk og engelsk kunne finna omtrent det eg leita etter i den langt i frå sjølbetente butikken. Det var vanskeleg å finna reint ullgarn, men me klarte det.I etterkant angrar eg på at eg kanskje burde kjøpt meir. Etterpå vandra me litt meir i gatene og drakk cappuccino og cafelatte på ein liten fortauskafé. Akkurat då var det faktisk solgløtt.

I kyrkja prøver me å setja oss framfor søte og smilande tyske Simone, for ho syng så vakkert at det går ilingar nedover ryggen på ein. Fleire av munkane har og nydelege stemmer når dei syng soloparti eller legg overstemmane med ein litt annan tekst oppå det som frå før av er firstemd song.

I dag telde eg 44 munkar. Nokre av dei er blitt gamle menn, men det er og nokre veldig unge som ser ut til å vera på alder med sønene mine eller kanskje yngre, og den yngste nonna som er her på retreat kan godt vera i tjueåra. Det er interessant at så unge menneske framleis kan finna på å velja denne måten å leva på.

Brørne her har bare kvite kutter under bønene, resten av dagen går dei i sivil og bidreg med ulike former for praktisk arbeid. Mange av dei kjenner eg nok ikkje att når eg ser dei gå forbi i dongeribukse og genser. Eg lurer forresten på om min kollega Trond Arild veit at han har ein dobbelgjengar som er munk i Tazé. Det må eg nok informera han om, for det ville overraska meg om han alt var klar over det… Dessverre er det ikkje lov å fotografera inne i kyrkja, så eg kan ikkje koma med bildebevis.

Heidi