Så gjør vi så når vi heimatte går…

I går stod me grytidlig opp for å få ein tidleg start på ein lang dag i bilen. Eg må innrømma at tidlege morgonar ikkje er min styrke i livet, men eg må og innrømma at den nydelege soloppgangen me fekk med oss var ei fin oppleving. Himmelen var pastellfarga og det låg store flak av morgontåke og dirra over det vakre franske landskapet.

Det var vemodig å reisa frå denne bobla eller katedralen alt etter korleis ein ser på det. Menneske frå heilt andre liv og kvardagar enn våre eigne, og som var oss totalt ukjende for ei veke sidan, hadde blitt nesten som nære venner. Dersom me ikkje aktivt gjer ting for å treffast igjen er det ganske stor sannsynligheit for at me aldri gjer det. Ein av dei eg møtte sa at han nesten var som eit anna menneske når han var i Taizé. Han var opnare og hadde ei heilt anna ro enn det han vanlegvis opplevde å ha. Slik trur eg det kan vera for mange. Me kjem til å bera med oss ettervarmen av opphaldet lenge, trur eg. Eg vil gjerne dit igjen.

I går var me i bilen tolv timar og kom oss omtrent til Bremen. I dag går ferda til Hirtshals. Eg har nesten strikka ferdig eit blått sjal til julemessa av garn til julemessa, etterpå begynner eg på eit i ein djup rosalillafarge. Når me køyrer bil er eg nesten det som på nyamerikansk heiter tradwife. Far køyrer, mor strikkar»…( + at mor passar på at far ikkje overser at trailarar blinkar for filskifte, eller at han tek unødige sjansar…)

Heidi