Luke 2- Hva skjer viss du og jeg blir venner?

Dersom du lurer på kva i all verda som er motivet på dette biletet, så kan eg fortelja at det er blånissen Ekko-Ekko som sit på ei nisje i aulaen på Bryne skule…

I dag har eg nemleg vore på forestilling. Torjus som var sjefen for oppsetjinga spurde meg litt til råds då han skulle ferdigstilla manuset sitt ein gong i haust, og då lova han at han skulle invitera meg til den ferdige forestillinga. Det var veldig kjekt å få ein liten smak av elevar, forestillingar og sceneliv igjen, og etterpå hadde eg matfriminutt på personalromet for første gongen på eit halvt års tid. «Er det rart å vera her igjen?», spurde nokon. «Ikkje i det heile tatt,» svarde eg. Så fort eg kjem innom dørene her, så hugsar eg på ein måte ikkje at eg faktisk ikkje var her i dag eller dagen før…

Elevane var kjempeflinke, og alle som ikkje til ei kvar tid var på scenen, varmed og stod framme i koret og song. Det er så fint å sjå at slikt kan eit heilt sjuandetrinn vera med på. Stykket var eit samandrag av adventserien om «Jul i Blåfjell». To konfliktar blir ordna opp i på beste måte: Søppelfirmaet Mamsén og Lillegutt som kjem og tømmer alt søppelet frå bygda i den uberørte naturen ved Blåfjell, og det at den eldste og klokaste blånissen, Erke, har teke ein rødnisse inn i fjellet. Ho haldt på å frysa i hel, og han valde å bryta den urgamle blånisseregelen om at ingen rødnissar eller menneske nokon gong må sleppa inn i Blåfjell. Lovbrotet fekk den klokaste løysinga, i staden for å kasta ut lovbrytaren Erke, som ville vera å handla etter loven, kasta dei ut sjølve loven fordi han ikkje gav meining lenger…

Dette er jo fantastiske løysingar å visa til både foreldra og dei yngre elevane på skulen. Av og til må ein tenkja på nye måtar for å finna den beste løysinga… Eg tenkjer at det kan vera eit føredøme for mangt og mykje her i livet. Sidan eg er veldig oppteken av både fredsarbeid og grøne løysingar, er det musikk for sjela å sjå det presentert for barn på ein så enkel måte.

Det som kanskje er min favorittjulesalme etter at eg vart vaksen er «Deilig er jorden». Eg har høyrd folk seia at dette er ein vanskeleg salme å synga når tidene er som dei er akkurat nå. Det gjorde inntrykk på meg å høyra at denne salmen eigentleg ikkje er skriven som ein julesalme, men som ein fredssalme i september 1850. På den tida hadde nettopp slaget ved Isted, eit avgjeranse slag i treårskrigen funne stad. Salmeforfattar Ingemann ønska å skriva ein protestsalme mot meiningslaus krig som i fylgje han ikkje hadde ført med seg noko som helst godt, bare tap av menneskeliv meiningslaus bruk av pengar og ressursar. Han stod og såg utover det vakre landskapet og lurte på korleis han skulle formulera fredsbodskapen. I staden for å skriva ein tekst om kor meiningslaus krigen som hadde rast i tre år var, valde han å fokusera på kor vakker jorda er, og kor mykje me står i fare for å tapa. Fredsbodskapen kjem med englesongen. I Sverige syng dei denne salmen heile året, eg trur han er nesten obligatorisk ved skulane sine sommaravslutningar.

Eg kunne skrive mykje meir om dette, men det får halda for i dag. I staden tek eg med teksten. Eg hugsar me gjekk rundt juletreet saman med svigerforeldra mine og dei eldste barnebarna ein jul før eg sjølv fekk barn, og at linja «Slekt skal følge slekters gang», traff meg på ein ny måte. Nå er me i den situasjonen at det er me som har to generasjoner under oss. Kanskje eit vers i salmen kunne ha begynt slik:
Deilig er jorden, hastig flyr tiden…

Heidi