Luke fem- mormordag

I dag har eg hatt ein skikkeleg mormordag av det slaget som mormødrer gleder seg til i vekevis. Dagen starta med ein kopp kaffi og eit knekkebrød i lag med svoger Henrik. Eva Mari hadde for lengst reist på jobb. Eg konstaterte med glede at det var plussgrader og litt smågrått ver slik yr hadde lova. For ein vestlending som meg er litt grått ver eit lite problem bare ein slepp unna klinkande hålke eller vassing i snøslaps på glatte, eller ikkje vanntette sko.

Eg tok banen til Tøyen, her må det innskytast at eg frå eg budde i Oslo for førti år sidan har vore van med å kalla banane som i si tid gjekk frå Vestbanen for «trikk», noko eg truleg har lært av min Bærumsfødde mann, men «ungdomen» protesterer og meiner at det heiter T-bane, sjølv om dei stort sett går oppå jorda. Dei har heilt sikkert rett…

Eller kanskje det ville vera mest korrekt å benevna framkomstmiddelet som «ei reise med Oslo Sporveier». I alle fall vartar dei opp med «sporveisdikt» på Tøyen stasjon.

Eg og Sunniva tok med gutane på trilletur på Grünerløkka. Då eldstemann på to og eit halvt såg meg var det første han ropte frå vogna si «Hvor er morfar?» Då han høyrde at morfar var heime på Bryne kunne ein spora ein viss skuffelse. Det kom seg.då mormor tok han med inn i ein barnebok handel fordi han hadde sett ei veldig fin Mummibok med utbrettsark som låg i vindauget der. Han har og til ei viss grad forstått kva ordet «kjøba» betyr og var godt fornøgd då han kunne gå ut av butikken med ei bok i ein papirpose og ein rosa ballong i handa.

Ein tur til ein leikeplass var og veldig stas, sjølv om det var litt skummelt at hundrevis av måkar og eit titals kråker hadde samla seg der for å nyta gammalt brød som nokon hadde teke med til dei. Etterpå var me på kafé med to tålmodige gutar som klarte seg godt sjølv om me måtte venta ei stund på maten.

Eldstemann har teke kvantesprang i språkutviklinga sidan i sommar, og pratar i veg om alt mogleg som det viser seg at ein to og eit halvt- åring tenkjer på. Mormor let seg sjarmera av at han på.trass av oppveksten på Tøyen snakkar med skarre-r , a- infinitiv, og tydeleg Rogalandsaksent. Dette kjem nokså sikkert snart til å forandra seg, men vitnar om at han kjenner mange kjekke rogalendingar.

Minstemann som var nyfødd i sommar, har akkurat rukke å bli eit halvt år. Han har eit stort smil med to risengrynstenner i underkjeven. Dei siste par dagane har han fått prøva seg på nokre små skeier fast føde. Han har og akkurat lærd seg kunsten å stå på hender og kne og gynga fram og tilbake med rompa. Dette driv dei fleste på med ganske lenge før dei til slutt knekker krabbekoden. Det er fascinerande å sjå kor fort eit lite barn utviklar seg det første året. Likevel er me reine sinkene i forhold til kalvar og lam som nesten reiser seg direkte opp på fire skjelvende bein og begynner å gå.

Heldigvis er det ein snarveg mellom aust og vest som heiter toget. Nokre av oss ville aldri drøyma om å setja seg bak rattet og køyra denne distansen, og nokre av oss kvir seg veldig for å setja seg i fly. For slike raringar er det fint at ein til ei kvar tid bare er ei togreise unna. I alle fall dei dagane toget går.

Heidi