Luke åtte- mormorferie

Dagen begynte med ein morgontime saman med det yngste barnebarnet slik at mamma skulle få sova litt lenger. I løpet av den timen hadde me oss litt «morgon mat» . Han som er nybegynner i kunsten å fortæra fast føde fekk ein kvart mosa banan medan mormora drakk nytrekt kaffi med koppen plassert langt unna gripevidde på bordet. Han fekk ei eiga skei i handa i tillegg til den eg mata med, og med stor entusiasme gjekk mosa banan inn og ut av munnen, på smekke pyjamas og barnestol. For ei heldig mormor som får bidra til hans første veke med fast-føde-læring.

Veslegut, som akkurat runda halvåret, er sånn omtrent den blidaste og mest fornøgde babyen eg har møtt i mitt liv. Det er veldig fint både for han sjølv og for alle rundt seg. For ein voggegave å vera smilande og glad, ikkje ha vondt nokon plass, og å oppleva verda som ein vennleg og interessant plass. Menneske kjem i alle variantar, alle med sine styrker og svakheitar og alle laga ulikt for at me skal passa i saman i intrikate mønster og saman bli til.fine bilete.

Då Sunniva stod opp, laga ho sin eigen variant av morgongrøt til oss av havregryn krydra med gurkemeie og honning og toppa med banan og hakka nøter. Eg spurde fint om å få hella mjølk over slik eg alltid gjer med havregrøt, og det fekk eg jammen lov til. Grøt med honning og gurkemeie smakte så godt at eg trur eg må prøva den varianten heime og.

Det var nydeleg å ta oss god tid, og etterkvart kom me oss då ut. Me hadde avtalt å møta Halvard på Majorstua til lunsj. Me møttest på Pust, ein veldig triveleg kafé som ikkje ligg så langt frå MF der eg i si tid studerte eit år for å ta kristendom grunnfag. På denne kafeen er det god plass til å ha med barn, og mange sit der med berbare PC-ar og ein kaffikopp.

Me gjekk Bogstadvegen ned til byen igjen, og eg kunne ikkje la vera å dra på smilebåndet då interiørbutikken Kid hadde store plakatar om at alle julevarer var til halv pris. Eg har innsett at eg ofte småspring eit steg bak meg sjølv og sikkert ei lita mil bak dei fleste andre. For.meg er jula framleis noko.som ligg fleire veker fram i tid, og som eg så vidt har begynt å tenkja på.

På veg tilbake skulle me henta storebror i barnehagen. Me fann ut at det ville gå raskast om Sunniva henta aleine, og eg venta på Tøyen torg med minstemann som skulle ha ein lur i vogna. Eg hadde tenkt at viss det blei kaldt kunne me varma oss på det fine biblioteket der. Streken i den rekninga var at barnevogner måtte parkerast ute, og med ein sovande baby i vogna var det nok best å vera ute. Eg var innom eit bakeri og kjøpte med «heimebakte peparkaker» for å varma meg litt. Så blei eg vandrende litt fram og tilbake og observera folk. Det er ein aktivitet eg alltid synest er interessant. Eg såg ein smilande selgjar av =Oslo sitt julenummer.stå der tålmodig utan å få seld meir enn eit par magasin. Heldigvis såg eg at dei aller fleste smilte tilbake og sa høfleg neitakk på spørsmålet om dei ville kjøpa. Det slo meg likevel at det å vera selgjar ute om vinteren må vera både kaldt og tålmodskrevjande. Jammen møtte ikkje ei eg kjende og, sånn heilt uventa. Plutseleg kom tantebarnet mitt Vilde rett forbi meg. Ho var midt i ein telefonsamtale, men stoppa opp og gav meg ein klem og kviskra at ho ville melda meg etterpå.

Me kom heim til Sunniva og Trygve med to.barn, varer me hadde handla, og alt me hadde hatt med oss. Ein av dei små eller store ulempene med å bu slik, er at den einaste måten å koma seg opp til leilegheita i fjerde og femte etasje er å gå dei 50-60 trappetrinna opp gjennom etasjane i den gamle gråbeinsgarden…

Dotter mi er beundringsverdig sterk, ho bar varene og to og eit halvtåringen, medan eg gjekk bak med babyen og veska mi. Som smånevrotisk eldre bestemor haldt eg barnet veldig fast med den eine handa, og hadde den andre på rekkverket. Nå har eg gjort akkurat dette såpass mange gonger at eg nesten klarer å tenkja at dette går heilt fint… Så fortel eg meg sjølv at eg må passa meg for å bli nevrotisk overforsiktig, for det er ein litt slitsam tilstand som eg nok har gode gener for å utvikla…

Min flinke svigerson laga nydeleg tacomiddag til oss, og Halvard kom hit for å eta middag og vera i lag med oss. Toogeithalvt-åringen serverte peparkaker i ei rosa skål, og prøvde å hala leggetida ut så langt han kunne. Det tolkar eg som eit sunnheitsteikn.

Heidi