Luke ni- På toget
Då er eg trygt på toget etter ein veldig fin førjulsferie i hovudstaden. Dagen begynte klokka seks, så nå har eg nesten kome inn i ny rytme som morgonmenneske. I dag var bonusen at eg fekk leika litt med storebroren før barnehagetid. Det er alltid trist å skiljast frå flokken sin, men dei kjem til Bryne for å feira jul, så det blir ikkje så lenge til neste gong eg får sjå dei.
Eg let meg fascinera over den innebygde framdrifta i arten menneske. Då eg møtte dei ein gong i haust var minstemann fullstendig hekta på å snu seg frå rygg til mage. Han kunne liksom ikkje koma seg fort nok over på magen når han blei lagt på ryggen. Denne gongen er det om å gjera å koma seg opp på kne og hender og stå og gynga fram og tilbake. Dette skjer i løpet av sekund når han blir lagt på golvet. Det er tydeleg at målet er å koma seg framover, men eit så pass hårete mål veit eg at det tek tid å nå. Han flyttar seg heile tida, men foreløpig blir det mest bakover og sidelengs. Det er merkeleg å sjå kva kodar som ligg innebakt i eit menneskebarn. Alle er ulike, men nesten alle går gjennom omtrent dei same trinna, og alle barn over heile jorda bablar omtrent på same måten heilt til dei begynner å trena mest på dei lydane dei høyrer menneska rundt seg bruka, noko som sjølvsagt avheng av kor på kloden dei måtte befinna seg.
Og så er det alle personlegdomstrekka som tilhøyrer det enkelte individet. Å sjå dei utvikla seg er minst like fascinerande. Langsamt, men likevel heilt frå fødselen av viser dei kven dei er og kva som er deira særtrekk. Før eg fekk mine fire trudde eg at kultur var ei langt sterkare kraft enn arv, og at veldig mykje kom av kva oppdraging og påverknad eit menneske får. Etter å ha fått opplevd fire eigne barn, tantebarn, vennebarn, elevar, og nå i dette kapittelet fire barnebarn, innser eg at mykje meir enn eg trudde nok er medfødt personlegdom. Sjølvsagt kan denne påverkast, men ganske mykje trur eg er genuint knytta til enkeltindividet. Det er derfor me kan utfylla ein annan så godt og få til så mykje fint saman. Når det gjeld den yngste i Oslo så er eg heilt forelska i det gode smilet og det nysgjerrige blikket hans. Storebror er ein liten filosof som elskar å dansa og synga. Han har i tillegg ein sterk vilje som utan tvil kan bli brukt til mykje fint. Eg er ikkje dummare enn at eg innser at når det gjeld temaet barnebarn så er eit menneske på sitt aller minst objektive livsområde.Heldigvis blir det omtrent slik med elevar og. Det er ein kjærleiksmekanisme som kjem både vaksne og barn til gode…
Sunniva lurde på om eg kunne ta med meg ein ryggsekk med julegavar heim til Bryne. Det kunne eg, og eg var glad for at ho fulgte meg til stasjonen med all bagasjen. Me gjekk ned til Oslo S og fekk leigd oss ein stor bagasjeboks det slik at me kunne få svingd oss litt til toget skulle ta meg med heimover. Sunniva fekk kjøpt seg både peparkakedeig, nonstop og seigdamer til pynt og i tillegg ny grøn vinterkåpe. Me feira med quiche, kaffi og ein scone på deling i det eg trur heiter operapassasjen. Sunniva gjorde meg merksam på nokon som kom i mot oss. Eg såg opp, og trudde det var nokon me kjende. Då gjekk det opp for meg at mannen som passerte var Jonas Gahr Støre. Han helste «Hei, hei!» og smilte så koseleg før han gjekk vidare mot det eg antok var kontor avdelinga hans. Eg går ut frå at dei to som gjekk på kvar si side av han med øyrepropp i øyra må ha vore livvaktene hans. Det må vera rimeleg spesielt å ha med seg livvakter enten ein skal ut i lunsjpausen og ta ein kopp kaffi, skal på kino med barna eller ta ein joggetur om kvelden. Eg kjende litt på takknemlegheiten over å ha ein statsminister som virkar å vera ein hyggeleg og omgjengeleg reflektert mann med beina planta trygt på jorda. Slikt kan ein ikkje rekna som opplagd og sjølvsagt.
Nå har ei veldig hyggeleg billettørdame kontrollert billettane våre. Ho venta tålmodig viss nokon brukte tid på å leita fram billetten, og lytta medfølende til ho som sa at det var bare så vidt ho våga bruka tog viss det var noko det var viktig å rekkja fram til i tide. Ho sa at slik var det dessverre og at ho forstod det godt, men at på akkurat denne avgangen her var det sjeldan store forseinkelsar eller kanselleringar. Slikt kan jo vera greitt å vita.
Nå ordna ho ny plass for ei dame som lurte på om det gjekk an å få eit dobbelsete aleine sidan det var så mykje ledig plass. Ho svarte: «Det tror æ nok at æ skal klare å ordne. Alle liker jo best å ha et sede for seg sjøl..» Og til dei to som skulle ha delt setet. » Nå må dere bare kose dere med at vi har god plass i dag».
Fleire gonger på togreiser har eg faktisk tenkt på kor god stemning det blir av smilande og serviseinnstild personale. Me skulle alle bli litt flinkare til å hugsa at me heile tida rører ved liva til dei me til ei kvar tid har rundt oss. Det kostar oss stort sett lite å vera snille og vennlige.
Heidi
sporisand 