Depresjonistavdelinga…

– Nå skal eg visa deg depresjonistavdelinga på Lindex, seier Eva Mari. – Depresjonistavdelinga? seier eg. – Teltavdelinga-, repliserer ho, og det begynner vagt å gå opp for meg kva ho meiner.

– Avdelinga for ekstra store klær, ja, seier ho med ein energisk undertone av forakt. – Kom og sjå..

Innerst i eit hjørne av butikken er dei store storleikane på stativ som verkeleg står påfallande tett innpå einannan.
Her er det ikkje mykje albuerom.

-Først skal ein med ei unskuldande kroppshaldning måtta snika seg som ein tjuv inn i eit hjørne innerst i butikken, og så skal ein måtta ta påkjenninga av å kanskje riva ned heile reolar fordi det er så trangt der at sjølv ein slank person står i fare for å riva med seg det meste i eit normalt passeringsforsøk…

Når ho seier det ser eg at det faktisk er sant alt saman. Og der og då fotonar det seg ustyrteleg komisk… Ikk je vart det noko handel på oss der i dag, slett ikkje.

Derimot var det eit anna butikk-konsept som rørte hjarta mitt. Butikken Askeladden som låg ikkje så langt unna. Det var ein blanding av gjenbruksbutikk, antikvitetsbutikk og loppemarknad. Viss det ikkje var for at eg ikkje orkar å bera med meg så mykje på toget, og fordi eg har meir enn nok ting frå før, så hadde eg vore sterkt frista til å leggja att store deler av den nyerhverva løna der. Knivar og gaflar med raud- og blå- rutete skaft som fekk i godt humør. Store bilete i tunge rammer av gamle dame eg aldri har kjend, og ukjende babyar i blondekjolar.

Eg har ei litt sær tiltrekning mot gamle fotografi. Fleire gonger har eg på loppemarknad kjøpt fotografi av totalt ukjende personar som eg har hengt på veggen heime bare fordi eg synest dei er fine. Responsen frå andre er påfallande unison. -Kva i all verda skal du med bilete på veggen av nokon du ikkje kjenner… Ein gong kjøpte eg eit fotoalbum på loppemarknad. Då stod plutseleg Odd Nerdrum der i ein stor kjortel og sa at han gjerne ville kjøpa det viss eg ikkje ville ha det. Kanskje eg kan trøysta meg med at eg ikkje er unormal likevel? Eller…

Ein annanting eg ein vakker dag skal begynna å samla på er gamle glas. Tenk noko så flott som eit selskapsbord dekka med hundre forskjellige gamle glas. Nå er i og for seg ikkje drikkevanane mine slik at eg har spesielt bruk for gamle stetteglas i fire ulike storleikar, men alligavel…

Då eg fekk høyra konseptet for butikken fekk eg endå meir sansen for det heile. Heile varebehaldninga er saker og ting dom folk gjer dei gratis fordi dei ikkje har bruk for det lenger, og dei tilsette er ei blanding av frivillige hjelparar og folk som av ulike grunnar treng arbeidstrening. Drifta er eit samspel mellom pinsemenigheten og kommunen. Heia Askeladden!

Nå har Eva Mari kokt kaffi, me har kjøpt veldig mørk sjokolade som heilt sikkert er tilsvarande sunn…

Utover spisestuebordet har me breidd filt og tyll og blonder, på peisen brenn det bål. Nå skal me sy og vera kreative.

Heidi