Finaste festen.

Me hadde øvd inn ei musikalsk dramatisering av dei ulike sidene av jubilanten: Læraren, kunstnaren, magedanserinna, trenigsentusiasten, Pippi Langstrømpe og divaen. Til slutt slo me til med “Du trodde änglarna fanns…”, mest fordi ho skal ha uttalt at det er ein av dei fryktelegaste låtane nokonsinne.

Resten var som eit eventyr. Det var pynta med faklar og blomar på fortauet framfor keramikkverkstaden. Inne stod det store trebordet klart med etasjefat med jordbær og pikekyss, blomar,brennande lys og eit isfat med sjampanje til kjøling. Vertskapet song for oss, og alle dei levande lysa vart tende. Synneva si mor haldt tale frå det innvendige galleriet, og utpå natta var det afrikansk dans.

Fordi hjarteromet var viktigare enn husromet, inntok me den indiske kyllingsuppa sitjande på golvet eller rundt på det det måtte finnast av stolar i lokalet. Me såg lysbilete frå tretti år tilbake og åt frukt og sjokolade. Ungane fekk vera med heilt til morfar fulgte dei heim i sengene, og mainatta var velsigna varm heilt til me gjekk heim. Då lukta det mørke og bjørk og gras og blomar slik som det gjer om nettene i mai månad.

Synneva sa at ho ville det skulle bli ein fest for livet og for kjærleiken. Det vart det.

Heidi