Storbyidyll.

Etter å ha avlevert den siste av elevane våre i varetekten til ei veldig søt lokal bestemor, er eg fri og skal nyta helga med familien her austpå.

På veg opp til bussen legg eg turen innom Gudrun Sjödén-utsalet. Eg er eigentleg alt for sliten og ør til å prøva klær, men tek med meg litt til prøveromet likevel. Eg fell pladask for eit par heilt flate raude skor med ein blom på. Dei er så tronge at eg bare så vidt får foten inn i dei, men eg forsikrar meg sjølv om at eg nok vil gå dei ut.

Så stablar eg meg sjølv, kofferten og veskene inn på ein
overfylt fredagsbuss. Eg finn så vidt det er eit ledig sete og får sett meg med all bagasjen som eit tårn mot taket. Då håndveska ramlar ned frå tårnet i ei sving bøyer ei venleg dame med panneband i minkpels seg ned for å plukka ho opp att for meg.

Eg finn rett stoppestad å stabla meg av på. Så går eg over den snødekte kyrkjegarden med lys på ein del av gravene. Eg kjem meg opp den isglatte bakken opp til rett hus og får ein varm velkomst av Eva Mari med eit krus kokande varm kakao som eg inntek saman med ein
amatørfotograf som er her for å kjøpa eller selga fotoutstyr. Svoger Henrik er i fotofasen og eg blir bada i eit regn av avtrekkerklikking. Han er forresten flink.

Etter middag får eg i foræring ein smaragdgrøn kjole i velour med vaffelsømkantar kring hals, handled og skjørtekant.

Eva Mari har teke fri på fredagen og etter frokost med strikkepinner og broderier legg me ut på ekskursjon. Eg har ikkje kjøpt klær og sko på veldig lenge. Nå får eg kjøpt ting eg absolutt treng. Eg får bytta skorne frå Sjødén. Eg hadde nemleg gløymt å prøva om reima over vrista passa. For å få lukka skorne om føtene trong eg sånn omtrent tong i tillegg til skohorn og spade. Eg innsåg at her var det bare å gå tilbake til butikken, ta på meg mitt mest sjarmerande smil og be om å få pengane tilbake.

I staden vart det svarte uggsliknande vinterskor frå Design Forum på januarsalg. Det var forsåvidt på tide.
Dei raude uno-skorne mine som eg kjøpte for to år sidan har vore i dagleg bruk i to vintrar og kvalifiserer meg innan referansegruppa til Cornelis Wresvig når han syng at “Somliga går i trasiga skor.”

På Steen og Strøm lot eg meg sminka av ein gut på alder med min yngste son. Mens denne med kyndige hender strauk foundation og pudder over kinna mine sa han at eg hadde så fin hud at eg eigentleg trong minimalt med sminke. Slikt liker sjølvsagt damer midt i førtiåra å høyra, så eg kjøpte både leppestift og brunfarge av han. Begge produkta låg i fylgje den unge entusiastiske sminkøren tjue prosent under det ein vanlegvis måtte betala for slikt.
Og aldri i heile mitt liv har eg betalt så mykje for sminke, men då veska datt på bussen dagen før ramla den minimale sminkepungen min sannsynlegvis ut med alt eg åtte av den slags. Og visst har eg levd til nå etter sminkøren sine retningdlinjer. Med minimal bruk av sminke…

Som målmedvitne byturdamer i vår beste alder, etterkvart med visse fellestrekk med skulpturen “Kånå” som står i Stavanger og Bergen la me i veg austover. Me hadde ein lengre ekspedisjon i små retrobutikkar i Oslo aust og handla internasjonale tøystykke hos ein pakiastanar der me er bortimot faste kundar. Eg fann kofteknappar til Sunniva si sikkert sekstiårgamle kofte etter oldemor eller oldemors syster. Sist lørdag sat eg i lengre tid og prøvde å bøta rakningane i ho. Det må jo vera skikkele gjenbruk.

I Fretexbutikken på Grønland er alt utstillt etter farge og prinsippet litt sjarmerande, rotete design. Der kunne ein få kjøpt seg gamle beksømstøvlar i selpels, lange pelshanskar og amerikanske taftkjolar frå femtitalet.

Me kjøpte oss ein utruleg trendy lunsj, beståande av scampi med bulgur og cous-cous med grovt brød til med store fruktbitar i. Det smakte fortreffeleg.

Eit av dagens absolutte høgdepunkt var å henta Ingrid på stasjonen. Ho kom frå folkehøgskulen for å overnatta ei natt hos tante og onkel saman med meg. Merkeleg at denne vakre høgreiste unge dama med lange blonde fletter er den vesle jenta mi. Det var fint å landa i sofaen med eit varmt teppe rundt oss begge to medan onkel Henrik utrøtteleg fotograferte og fotograferte og fotograferte. Det aller finaste med å ha utflytta vaksne ungar, er å sjå dei att med jamne mellomrom. Etter deilig middag laga i fellesskap hadde me ein heller lat sofakveld med stort bål i peisen og hund på fanget.

Heidi