Pinsedag.

Eg pakkar det hemmelege skrinet med solbriller, blomar, stein, ei lita korg av papir, to små kjeks i plastfolie, eit raudt hjarte, to små menn og ein løvetann med lange kvite fallskjermfrø. Eg drikk kaffien min og konstaterer at veret er like fint i dag som det var i går.

Eg kjem til kyrkja saman med Elise. I våpenhuset står Leif Andenes i mørk dress og blendande kvit skjorte med pinseraudt slips. Han tek oss i handa og helsar høgtideleg, og så seier han at me må gå inn i kyrkja og lukta på blomane før me går inn og gjer klart til sundagsskule.

I kyrkja er det pynta med alperoser, syrinar og store bukettar med sjasmin. Eg spør Andenes om det verkeleg er sjasmin som blømer allereie nå. Han seier at blomane er ein krysning mellom sjasmin og epleblom, og eg ser at kvistane verkeleg ser ut som dei kjem frå eit frukttre, men lukta er av sjasmin.

Eg tenkte det kanskje ville vera få ungar i kyrkja ein slik dag, men med seks dåpsbarn og mange av dei som elles bruker vera der, så vart det sikkert bortimot 30 sundagsskulebarn, kledde i bunadar, små sommarkjolar, dressar og fotballdrakter.

Ein gut frå Ingrid sin barneskuleklasse var stolt far for eit
lite dåpsbarn, og igjen må eg undra meg over kor fort små barn blir store ungdomar, og kor fort ungdomar plutseleg er vaksne.

Me nådde opp att til velsigninga og den siste salmen.
“Guds menighet er jordens største under…”
Ein herleg forsamling av all slags menneske, og postludiet kom med trompetmusikk frå galleriet.

Det er noko merkeleg med pinseunder, tenkte eg.

Heidi