Ingrid sin siste dag som tenåring.

Den dagen er akkurat nå i dag. I morgon fyller den store jenta mi tjue år, framleis sit dagen ho vart fødd heilt som spikra. Eg hadde håpa på ein vanleg fødsel, men på grunn av stort barn, tilbakelagd termin og tidlegare keisarsnitt var eg blitt fraråda av den danske legen å føda vaginalt.

“Dette store barn kan komme til at bli siddende fast. Da har vi et minutt på oss til at få hende ud. Det skal vi sagtens klare, men du skal vide at det vil blive alt annet end behagelig for dig. Men så kan du altså selv velge…”
Og då kan ein jo lura på kva valg eg hadde…

Den finsk svenske jordmora undersøkte meg siste kvelden og utbraut: “Guuud fader i himmelen vilket stort barn du bär.”

Dramatisk som ho alltid har vore, så bestemte ho seg for å koma på eiga hand den dagen keisarsnittet skulle vera. Eg vakna med forstervatnet fossande, og etterpå låg eg der med rier, medan dei måtte utsetja operasjonen min på grunn av ein livsnødvendig hasteoperasjon. Legen var inne og klappa meg på hovudet, og beklaga at dei ikkje var snille med meg, men eg skulle bare ta det med ro, eg skulle bli operert før ho kom ut av seg sjølv. Ute var det juli og hetebølge.

Og eg og ho rakk keisarsnittet. Aldri har eg vore så utmatta etter ein fødsel som eg var den gongen. “For ei smeisa!” sa den jærske jordmora då dei løfta henne ut med ein surklande lyd. Ho var lyseraud og særdeles lubben, men likevel ikkje så stor som eg hadde trudd. Ho var 4700 g, 150 g lettere enn storebroren, men han hadde eg gått mest to veker lenger med.

Eg elska henne frå første blikk, og kunne ikkje få nok av henne. Til mi store sorg vart eg plassert på einerom, og fekk ikkje ha barnet hos meg første natta. Dei meinte eg trong å sova ut etter strabasane. Sjølvsagt sov eg ingenting, eg hugsar det i alle fall slik, eg bare låg og venta, og neste dag fekk eg tigga meg plass på eit seksmannsrom.

Men det var for tjue år sidan. Ute er det framleis heitebølge, sjølv om det nok både har regna og blese sånn innimellom når eg tenkjer meg om…

På føremiddagen i dag kjørte eg og ho ut til kunstgalleriet på prestegarden. Ho fekk øvingskjøra. Kjøreredd som eg er, så prøver eg å skjula at eg ikkje er heilt trygg på rolla som sjåførlærar. Ho gjennomskuar meg lett… “Kutt ut det anspente kroppspråket mor, eg ser det i sidesynet når eg kjører, og eg blir stressa av det…”

Sist me var der hadde ho falt for ein liten litografi med ein gjeng narrar som sat på tvers i ein robåt. Eg sa at viss ho ønska seg det så skulle ho få det til tjueårs dagen. Me henta biletet, som var like fint som ho hugsa det. Etterpå kjøpte me kaffi, vaffel og sjokoladekake og sat og kikka utover havet.

Ingrid fekk kjøra heim igjen og. Då fekk eg beskjed om at ho vart litt forstyrra av den imaginære bremsepedalen eg dreiv og bremsa med med venstre bein. Dreiv eg med bremsing utan at eg visste det sjølv? Eg oppdaga at ho hadde heilt rett, eg visste det bare ikkje sjølv. Me stoppa på butikken på veg heim og kjøpte med oss jordbær.

Heidi