Og så sit me plutseleg der og ventar

på bussen som skal ta oss til flyplassen. I kveld er me heime om alt går så normalt som det er all grunn til å anta at det skal gjera.
Akkurat nå kjennest det som å skulla hoppa inn eit høgt vindu til ei anna verd.

Siste kvelden vart fin med lysbilete og film frå opphaldet, med paella, underhaldning, song dans og frukt dandert som ein stor fugl av uthola melon med påfuglhale av fargerike fruktspyd. Så sit ein der etterpå og kjenner seg så underleg nære desse menneska ein har levd tett opp i i to veker, og kanskje aldri skal vera i lag med meir.

Pakkinga tek alltid lenger tid enn ein trur, og det er heilt utruleg kva det går an å få pressa oppi ein koffert. Neste gong eg skriv er eg sikkert heime. Adios España

Heidi