Med smak av sommar

Med smak av sommar kom den første dagen i mai. Det gjer godt for slike som oss som har hatt på seg regntøy så godt som kvar einaste utedag i første klasse heile skuleåret, og som heilt til denne veka har hatt ullskjerf, ullgenser og ullstrømpebukse under ytterkleda. Det er gjerne slik at plutseleg og utan førevarsel går det frå vintertemperatur til sommar, og tulipanane i bedet har gått frå knoppar til vidopne blomar på sånn omtrent ein einaste dag.

Ingrid og eg tok med oss Oscar ned til stranda. Skodda låg tjukk ute ved horisonten, men inne på stranda var det sol og klar himmel, det var lukt av salt sjå og eit streif av rå havskodde. Mange hadde tydelegvis hatt dei same tankane i føremiddag for i løpet av den timen me gjekk tur der nede strøymde det på med menneske med nistekorger, grillar og turklede.

Etter turen tok me ein tur opp til mor og far der solkroken på terrassen var heilt vidunderleg. Me åt egg og bacon og fotograferte Oscar som leika i graset. Det er fint å vera der, det blir ikkje så ofte. Flagget deira vaia fint frå verandaen og var det næraste eg kom til politisk første mai feiring i dag. Og så bar det heim til eigen soloppvarma terrasse der eg og Ingrid gjorde eit djupdykk i profetane, dei poetiske skriftene og evangelia. Det er eit vanvittig stort pensum ho skal beherska til eksamen, men samtidig er det kjekt å jobba saman med desse tinga.

Hukommelse er nokre rare greier. I to dagar har eg leita etter nokre viktige papir, eg har endevend papirbunker, vesker, permar og hyller. I går var eg ein tur på jobben og leitte, og i kveld sykla eg halvdesperat ned att. Eg leitte gjennom permar og pairbunker, så plutseleg hugsa eg heilt klart kor eg hadde lagt dei heime: ein usannsynleg plass på soverommet der eg aldri legg slike ting, men der og då var eg så trøytt at eg ikkje orka leggja dei på plass… Så sykla eg letta heim att og fann dei akkurat der eg hugsa at dei låg… Så kunneeg endeleg gjera jobben og bli ferdig. Herleg. Men ikkje spør meg korfor eg brukte halvanna døgn på å koma på det… Eg vil kanskje ikkje vita svaret…

Heidi